Dour - Dag 2 - Thuiskomen

Festivalterrein, 17 juli 2024 - 21 juli 2024

Dag twee voor Dour, dag één voor ons. Het duurde even voor we terug alle uithoeken van het terrein hadden verkend, om te besluiten dat ze nog net op dezelfde plaats stonden als waar we ze vorig jaar hadden gelaten. Wat waren onze favoriete plekken alweer?

Shame, hadden die niet in de Le Garage moeten staan? Dat is toch de tent van de gitaarmuziek? Maar aan dat hokjesdenken doet dit festival maar beperkt mee, dit mocht dus ook in La Petite Maison Dans La Prairie. De Britten hadden er zin in, de bassist liep als een losgelaten Duracellkonijn van links naar rechts over het podium, en de zanger keek als een ondeugend kind naar het publiek, dat uit zijn hand at.

Nochtans was de tent nog niet eens half ol, maar een wenk van zijn hand voldeed om een circle pit te vormen. Hij wou ook wat gaan crowdsurfen, en enkele mensen in het publiek probeerden hetzelfde te doen, waarop de security in een kramp schoot, en dat verbood. Gelukkig kwam iemand van de organisatie hen terechtwijzen: op een punkoptreden mochten de regels wat losser. De bassist demonstreerde om dat te vieren een tweede keer dat hij een koprol kon doen zonder een noot op zijn gitaar te missen. Indrukwekkend!

Thuiskomen op Dour, dat is ook een beetje naar Franse rap gaan kijken. Bij de geinigsten op de affiche, en al jarenlang kind aan huis, waren Caballero & JeanJass, die in de Boombox hun ding mochten doen. Dat zorgde voor een eerste groot meezingmoment. Nu kennen wij slechts enkele nummers van hen, en dan nog niet van A tot Z uit het hoofd, maar zo'n enthousiasme, dat werkte aanstekelijk. Zelfs al moesten we de spelletjes als wedstrijd tussen de linkerhelft van het publiek en de rechterhelft van het publiek erbij nemen, en zelfs al deden de kleine stukjes theater als bindtekst soms wat knullig aan.

We hadden gehoopt om On Est Haut te horen, maar dat passeerde niet. Daarentegen maakten we kennis met hits als opener Sur Mon Nom en afsluiter Californie. Tussendoor hadden ze Bastien uit het publiek op het podium geroepen om cadeautjes in het publiek te gooien tijdens Un Cadeau. Maar verder waren er in tegenstelling tot andere jaargangen geen vrienden van de partij. De enige die ook nog het podium op mocht was een schattige kleine van nog geen jaar oud, schijnbaar de dochter van JeanJass.

Bij James Blake moesten we terugdenken aan zijn beginperiode, toen hij zich aankondigde als een geniaal talent dat de dansmuziek zou veranderen. Dat is gebeurd, voor een deel, maar eigenlijk waren we hem ook al snel weer uit het oog verloren. Andere talenten recupereerden snel zijn ingrediënten (auto-tune en loodzware bassen) en gingen met een groot deel van de aandacht lopen.

Bleef over, een man in het midden van zijn dertiger jaren, strak in het pak, minder verlegen dan vroeger. Hij bracht enkele recentere nummers alvorens terug te grijpen naar die doorbraakhit, zijn cover van Feist's Limit To Your Love, het eerste nummer dat we herkenden. Even later werden we herinnerd aan CMYK, wat in de categorie creatief gebruiken van een (Kelis-)sample toch een meesterwerkje was en bleef.

Hadden we al die jaren sinds 2014 wat meer aandacht moeten besteden aan hem? De rest van de set deed het zo vermoeden, want pianoballads rigoureus de nek omwringen met lappen noise kon hij als geen ander, en ook om een stevige stukje beats zat de man niet verlegen. Leuk hoogtepunt was Say What You Will, waar hij een duet met het publiek van maakte.

Hij meldde dat hij vanaf nu als onafhankelijk artiest verder ging, en speelde de eerste single die hij onder dat statuut had uitgebracht. Met zijn eigen streaming service zal het dus alleen maar gemakkelijker worden om hem uit het oog te verliezen, maar dat zou spijtig zijn.

We probeerden wat Altin Gun mee te pikken, maar die Turkse psychedelica was niet psychedelisch genoeg om te boeien. Nee, in Rockamadour waren uit Tanzania Sisso & Maiko een liveset aan het spelen, en nu wisten we weer waar we écht thuis horen op Dour: op dit kleine stukje strand, waar risico's niet geschuwd worden, en mensen vrolijk dansen op de gekste muziek. In dit geval was het extreem repetitieve en extreem simpele Afrohouse, gespeeld op enkele laptops en een Yamaha-keyboard "uit den aldi". We hoorden slechts twee noten op repeat, maar het waren wel de beste twee noten van de dag, en de twintig mensen die er stonden te dansen gingen helemaal uit hun bol. De sapeurs lieten het zich welgevallen en dansten een stukje mee, terwijl de laptops en de keyboards verder in hun loopjes bleven steken.

Een vriend had nog Amnesia Scanner getipt, en daar sloten we mee af in Le Labo. Deze Finnen maakten abstracte electro, die af en toe flirtte met dansbaarheid, maar vooral schipperde tussen moeilijke Nine Inch Nails, verknipte Drum and Bass, abstracte R&B en nog een handvol rare technosamples. Het werd voorzien van visuals die hun nut wat misten omdat de rookmachine stelselmatig op de verkeerde momenten in overdrive ging en een dikke wolk mist over het podium spoot.

Moeilijke muziek dus, maar dit was waar we voor kwamen. Op elk ander festival kunnen we de hitartiesten van het moment aan het werk zien, maar hier werden we uitgedaagd. Dat is waarom we graag thuiskomen op Dour!