Dour - Brussel arriveert in Dour

Dour, 13 juli 2022 - 17 juli 2022

De laatste dag van Dour, onze derde dag. Er viel meer te beleven dan we konden verhapstukken, maar dankzij Lefto en Roméo Elvis beleefden we toch nog een geslaagde slot.

We waren op tijd aangekomen om een paar nummers van Warmduscher mee te pikken. Geordie Greep van Black Midi liep ook even de PA binnen om hetzelfde te doen. Volgens NME klinkt de naam Warmduscher als een anale sonde, wij willen daar aan toevoegen dat Midnight Dipper klinkt als een vieze ziekte. Het was het derde nummer in de set, en we vroegen ons net als gisteren bij Yves Tumor af of dit alles als grap was bedoeld of niet. In elk geval speelden ze niet de Soulwax-remix, dus de essentie die de Dewaeles vakkundig hadden gedistilleerd uit dit moeras van een song mankeerde compleet.

Op andere zondagen gaan wij al graag een zinnebiertje drinken in het Warandepark, waar Lefto om 18u vanuit zijn kiosk de fijnste plaatjes van de week draait. Hij mompelt tijdens die sets dan iets over een crowd die wild dansend voor zijn kraam staat, als hij mijn knie wat op en neer ziet huppelen op het ritme van de muziek, maar eigenlijk zit ik meestal gewoon een boekje te lezen. Heel soms overdrijft hij niet eens, en staat er effectief een deel van zijn posse enthousiast te gesticuleren voor zijn kraam. En op maandag komt Gilles Peterson op de koffie, zo gaat dat op een doodgewone dag in Brussel Vrijstaat.

Spijtig dat we deze week op Dour zijn, maar kijk: Lefto denkt aan alles. Rockamadour is de mooiste plaats van Dour, want helemaal ingericht als een strand en beperkt tot een intieme capaciteit van 250 mensen, en daar deed hij deze zondag de "kiosk outside of the kiosk". We plantten ons in het zand met een Jupiler (Zinnebier dat kennen ze hier niet) en genieten net als anders van Soul (Gary Bartz), Disco, Funky pianomuziek en italodisco. Oud en nieuwe muziek door elkaar, geselecteerd op slechts één criterium: is het goed of niet? Waar de man ze vandaan blijft halen, het is een raadsel.

En dan lonkt Roméo Elvis. De broer van Angèle weet je wel? Je kent hem misschien omdat hij met zijn poten aan je lijf zat terwijl je er niet om gevraagd had (meest virale instagram post ooit!). Hij komt nog eens publiekelijk door het stof kruipen in The Last Arena. We bereiden ons voor op een Oprah Winfrey-moment, met een sofa en een huilsessie. Niets is ooit een drama, alles is in een opportuniteit, in het wilde westen van de metaverse.

Maar de cancel culture is niet meer wat het geweest is, en van in het begin (Chocolat) wordt Roméo op handen gedragen door het publiek. Hij doet met de handjes zwaaien ("het moet hier naar okselzweet stinken"), ordonneert circle pits ("plus grand! plus grand!") en daagt het publiek uit om in de plaats van de afwezige Angèle mee te zingen op J'ai vu: "le plus que ça sonne dégueulasse, le plus que je suis content!". Zijn grijns, zijn fonkeloogjes, zijn energie en zijn attitude, het werkt ontwapenend, en in songs als Drôle de Question toont hij dat hij zakken talent op overschot heeft.

Zeiden we gisteren nog dat Bruxelles van Angèle het officieus volkslied van Brussel aan het worden is? Dan waren we Bruxelles Arrive natuurlijk vergeten. Samen met Caballero en JeanJass en nog wat "potes" die mee op het podium kwamen kregen ze de wei pas echt plat, en was iedereen plots Brusselaar! Als uitsmijter bracht de postbode nog Un Cadeau, een nummer van Caballero en JeanJass, en ter illustratie werden gigantische joints uit een klein doosje gehaald en onder het publiek verdeeld. Hoe ze dat door security hadden gekregen!

Hoedanook, als Angèle de dochter is waar je fier op bent, is Roméo Elvis de zoon die ondanks al zijn misstappen toch de grootste plaats in je hart blijft bezetten.

Nu we toch in Brusselsfeer waren dachten we de moeilijke keuze tussen Kamaal Williams, Black Midi en Stikstof in het voordeel van Stikstof te beslechten, maar na een half nummer bleek het geluid in de Boombox zo ondermaats dat we eigenlijk niks snapten van de teksten, en de muziek maar half hoorden. Black Midi dan maar, dat net een nieuwe plaat uit heeft en in Le Labo daar stukken uit kwamen spelen. Dat veronderstellen we toch, want we hebben 'Hellfire' nog niet beluisterd, en het is zo al bijna onmogelijk om hun muziek te herkennen in de live uitvoeringen die ze brengen. Het viertal laat zich niet gemakkelijk vatten, is het minste wat men kan zeggen.

Hier op Dour was het enige compromis dat een nummer de tekst "Dourrreeeh" meekreeg, de rest van de set bestond uit collages van harde gitaren, snelle drums en croonende zang. We herkenden ergens Beat It van Michael Jackson in een gitaarriff, maar helemaal zeker wisten we het niet. Dit is een van de interessantste bands die er rondlopen in het muzieklandschap, en de weinigen die afkwamen, waren daar allemaal mee akkoord, want gingen wild uit hun dak. Een hoofdpodium zal er voor deze act evenwel nooit in zitten, vrezen we.

Er waren nog The Sleaford Mods, en er was nog DJ Koze en Daniel Avery en Floating Points. Allemaal dingen die we graag hadden gezien, maar het is morgen maandag, en de FOMO was volledig onder controle. Het einde van Dour dus, en het was een verdomd mooie editie. De organisatie mag zich op de borst kloppen!

Foto via Dour.