Dour 2019 -
Dour, 10 juli 2019 - 14 juli 2019
Vijf dagen Dour: het is niet niks. Hoewel zulke lange festivals tijdens de eerste dag over het algemeen een langzame aanloop nemen naar het boeiende programma van de volgende dagen, wist Dour al meteen te overtuigen. En het was zeker niet met de headliner.
Na een gemoedelijke start met Venlo (die we al eerder zagen op Couleur Café bij Niveau 4), kwamen we al snel uit bij Mano Le Tough. Dat bleek een uiterst gedreven muziekselector en tevens een bijzonder goede dj te zijn: voortdurend schipperde hij tussen verschillende housegenres (van soulvolle beats tot duistere acid). Het ene na het andere dansnummer knalde uit de speakers. En dat ging van klassiekers tot eigen nummers. Hoogtepunt was waarschijnlijk Can't Do Without You, een nummer van Caribou dat hij, samen met Tale Of Us, bijzonder goed remixte. Een heerlijke opwarming was het.
Bij headliner Sheck Wes stootten we vervolgens op een anticlimax. De goede gemoedstoestand, die Mano Le Tough had weten op te bouwen, verdween als sneeuw voor de zon, toen we hoorden hoe slecht Sheck Wes was. Het volume van de microfoon stond zo zacht dat je hem nauwelijks hoorde boven het bandje dat speelde. En als je hem al hoorde, kwam er enkel geschreeuw uit. Het probleem lag misschien bij het feit dat hij in één klap razend populair werd met de single Mo Bamba en nog te weinig rapervaring kon opdoen. Of misschien is hij gewoon geen goede rapper.
Alleszins: van het begin (Sadio Mané) tot het einde (Mo Bamba en Live Sheck Wes) trok de show rapgewijs nergens op. Het deed een beetje denken aan Lil Kleine op Laundry Day zo'n twee jaar terug, die ook niet verder kwam dan "1, 2, 3, spring!" en "Maak lawaai!". Sheck Wes probeerde soms wel te rappen: na de originele versie (waarin hij gewoon de tape liet lopen en af en toe mee riep) kwam er soms een a capellaverse, maar die was allesbehalve overtuigend. Hoe chaud het publiek ook was, en hoe volgzaam ze Sheck Wes' bevelen ook opvolgden, een goede performance kon je dit niet noemen.
Gelukkig waren er Vladimir Cauchemar en Todiefor om het feestje opnieuw op gang te trekken. Het duo presenteerde het nieuwe project ‘Chocolat’. En dat was ongelooflijk eclectisch en boeiend. Ze overschreden alle muzikale grenzen, schipperend van loodzware dubstepbassen naar honingzoete house. Het ene moment galmde de snoeiharde Skrillex-remix van Kendrick Lamars Humble nog door de speakers, het volgende werd de Darude-klassieker Sandstorm opgegooid.
De keet ontplofte helemaal toen Roméo Elvis het duo op het podium vervoegde voor de single Signals. En hij bleef nog even staan voor het gloednieuwe Soleil en de klassieker Bruxelles Arrive. Allemaal goed en wel, maar zo leek het einde van een fantastische dj-set te eindigen in de promotie voor de Franstalige rapper, die nota bene zelf nog een show speelt op Dour. Soit, niemand leek te klagen. Dan doen wij dat ook niet.
Het toetje gingen we uiteindelijk halen bij Bonobo. Vorig jaar misten we hem op Pukkelpop (we lieten hem schieten voor Mr. Carmack) en ook zijn bezoek aan Kompass Klub konden we niet bijwonen. Dit was dus een uitgelezen kans. Bonobo speelde (verrassend genoeg) relatief weinig eigen nummers. Flashlight kregen we weliswaar te horen, alsook het topnummer Kerala en nog enkele (kleinere) stukken uit het repertoire. Nochtans heeft hij meer dan genoeg muziek om de set enkel daarmee te vullen. In plaats daarvan koos hij voor een beter uitgebalanceerde en gevarieerde mix, waarbij nummers als Techno Disco Tool de revue passeerden. Een uiterst geslaagde afsluiter van de dag, moeten we toegeven.