Dour 2019 - Dag 5: uitbollen in stijl
Dour, 10 juli 2019 - 14 juli 2019
Loodzwaar waren de afgelopen dagen, maar Dour zou Dour niet zijn, als er geen spannende artiesten op de laatste dag ingepland stonden. Gitaren, rap en elektronische muziek kregen allen een geslaagde afsluiter.
Het begon al bij DVTVH NORRIS. Mogelijk hebben we al eerder geschreven over hoeveel talent die gast heeft, maar we doen het gewoon nog een keer. Zijn set op Dour was namelijk explosief goed. Da's op zich niet zo verwonderlijk: hij heeft zich de afgelopen jaren gewapend met fantastische nummers (recent nog kwam zijn album 'Fahad Seriki I Hate You' uit). Daarmee sloeg hij de aanwezigen maar wat graag mee om de oren. Zo kwam met Save Us en Blessed de hype alvast op gang, waardoor het aantal toeschouwers al snel uitdeinde. DVTCH zelf raakte er bijzonder opgewonden van, zette een tandje bij (onder meer met Sickofallthis en Playground) en deed op Dour, tijdens het fantastische Toothpick, dan ook zijn allereerste (kleine) crowdsurf. Bescheiden was hij trouwens niet ("Ik kijk al uit om volgend jaar op de mainstage te staan"), en terecht. DVTCH NORRIS heeft bakken talent. En dat moeten alle Belgen zien.
Meer Belgisch talent troffen we wat later op de mainstage in de vorm van Juicy. We zagen ze al kort op Couleur Café met Niveau 4, maar de Dour-show was toch beduidend interessanter. Voornamelijk omdat ze de mainstage een heel uur lang mochten inpalmen. Op die manier konden ze niet alleen alle goede nummers in het arsenaal afvuren (Count Our Fingers Twice klonk bijvoorbeeld fantastisch), het liet ook ruimte voor experiment. Naast de dynamische manier van shows geven, was er namelijk een extra element toegevoegd aan de passage op Dour: The Bravo Brazz Band. "Dit is ook nieuw voor ons", riepen de zusjes. Maar zorgen moesten ze zich niet maken. Het gaf een bijzondere toets aan de op zich al goede nummers. Na enkele nummers samen uitgetest te hebben, klom dan ook nog eens Darrell Cole op het podium. Hij mocht zelf zijn nummer Boats spelen (een prima performance, jammer dat hij zelf niet ingepland stond op de line-up van Dour), waarna hij de zusjes weer het roer gaf voor het vervolg van een dynamische performance. En dat deden ze goed.
Toch was onze favoriet van de dag niemand minder dan Curtis Harding. De gitaarvirtuoos uit Michigan groeide weliswaar op tussen punk en rap, maar wist zich te ontpoppen tot voortrekker van de soul- en bluesscene. Het maakte niet eens uit welke nummers hij bracht, want dansen deed het publiek sowieso. Geen wonder, want Hardings vlugge vingers wisten echt elk nummer magisch te maken. Hoogtepunten waren Heaven's On The Other Side (met die heerlijke discogroove), Keep On Shining (feelgoodmuziek in de puurste vorm) en Till The End (die sax!). Kortom: Curtis is een gedreven en getalenteerd muzikant waar we nog niet snel verlost van zullen zijn. En dat is maar goed ook.
Aan talent overigens geen gebrek op de slotdag van Dour, zo toonde ook de eenentwintigjarige Gus Dapperton. Hij maakt deel uit (en is misschien wel voortrekker) van de nieuwe generatie die binnen de stoffige indierock een fris windje doet waaien. Samen met de al even jonge band toonde hij dat hij zeker niet moet onderdoen voor de anciens. Singles als I'm Just Snacking en Gum, Toe And Sole, ... werden voorzichtig meegemompeld, terwijl er op My Favourite Fish en World Class Cinema heel wat heupen vrolijk heen en weer wiegden. De set was dan ook perfect uitgebalanceerd, met ingetogen shownummers die de danshits afwisselden.
Ook Jordan Rakei wist ons te verbluffen. Zijn multi-instrumentaal talent deed meteen denken aan FKJ (die later op die dag een fantastische show zou geven), zij het dat hij het eenvoudiger hield en wel de hulp van een band inschakelde om de rijke sound te brengen. Al vanaf opener Mad World hield hij ons in een wurggreep en dat louter met de kracht van de muziek. Jordan Rakei is namelijk allesbehalve een entertainer en focust zich nagenoeg alleen op het produceren van hemelse geluiden (en laat zo het publiek wat in de steek). Dat is gelukkig niet erg, want zijn muziek spreekt boekdelen. Jammer dat de met soul doordrenkte nummers regelmatig werden overstemd door geroezemoes en muziek van andere stages, want dat nam een deel van de magie weg. Gelukkig zijn nummers als Sorceress en Street Light sterk genoeg om de nodige aandacht te grijpen en vast te houden, ondanks de moeilijke omstandigheden.
En zo strandden we bij het langverwachte concert van Roméo Elvis. Het was alsof heel het festival naar dat moment toe had geleefd, want bijna iedereen leek opeengepakt in The Last Arena. Nu de Brusselse rapper een nieuw album uit heeft ('Chocolat'), kon hij de set ook eindelijk eens een beetje opsmukken (je kan nu eenmaal niet blijven voortrijgen aan 'Morale 2'). Heel wat nieuwe nummers passeerden dan ook de revue, van de onbekendere Cœur Des Hommes en Normal tot tophits Chocolat en Malade. Hoewel het publiek behoorlijk mee was, slaagde de rapper er desondanks niet in om ze tot een zee van feest te transformeren. Misschien was het omdat het publiek te omvangrijk was of omdat het de laatste dag was en iedereen dus compleet uitgeput was. De feestnummers Parano, Tu Vas Glisser en Pogo geraakten gewoonweg niet van de grond. Enkel Bruxelles Arrives, de eeuwige klassieker, wist de benen bij iedereen nog los te gooien.
Daarmee was de laatste festivalavond dus in gang getrapt. Opnieuw was er, voor wie nog niet te uitgeput was, veel te beleven. Van GoGo Penguin voor de jazzliefhebbers (One Percent en Hopopono waren puur goud) tot zwaargewicht Katranada voor de urban- en hiphopheads (er is geen betere beatmaker binnen die scene), Mr. Oizo voor de muzikale kameleons en Kölsch voor hen die het graag wat harder hebben. Het was alweer een boeiende festivalweek, en we kunnen niet wachten tot volgend jaar. Doureeuuuhh.
