Dour 2019 - Dag 4: meer dan metal

Dour, 10 juli 2019 - 14 juli 2019

Dour 2019 - Dag 4: meer dan metal

De traditie wil dat de zaterdag van Dour metaldag is. Wij zagen dus heel wat stevige gitaren, maar er bleken ook iets minder harde bands het ontdekken waard.

Het Gentse Vonnis werd alvast door de organisatie uitgenodigd om de zogenaamde metaldag op gang te trappen. En dat deden ze in stijl. Zoveel stijl hadden ze zelfs bij de organisatie niet verwacht. De crew wist niet goed wat te beginnen, toen zanger Rubben de monitors begon op te stapelen, iets later in de lichtmast hing en dan ook nog eens ging crowdsurfen. Dit alles onder een loeiharde soundtrack van post- en black metal en in de vroege namiddag! Ze zijn bij Desertfest bij deze gewaarschuwd. Ook Wiegedood zette de zegetocht verder in het Waalse Dour. En hoe! Maar het was toch vooral uitkijken naar Neurosis.

Je moest er wel geduld voor hebben, want een paar kleine technische problemen noopten de band tot een start met een half uur vertraging. Maar voor Neurosis nemen we dat er graag bij. De centrale as van het zestal, gitaristen Scott Kelly en Steve Von Till, was in uitstekende conditie en wist de goed gevulde Salle Polyvalente bij momenten te ontroeren (zoals in At The Well). Zes nummers van vijf albums werden gespeeld, goed voor een uur muziek. Uit 'Honor Found In Decay' kwamen twee nummers. Uit het laatste album van de band, werd A Shadow Memory gespeeld. Een succesvolle passage, een geslaagde combinatie, hopelijk komt er volgend jaar een vervolg op de affiche van Dour.

Maar ook voor wie in ademnood zat na al dit gitaargeweld, had maar te kiezen. Zo gaf het kwartet Mnnqns een les in postrock op de mainstage. NotWhatYouThoughtYouKnew, met dat pakkende refrein, nestelde zich al snel voor lange tijd in ons hoofd. Desperation Moon was dan weer een perfect shoegazenummer, waarmee ze zich als het ware ontpopten tot "your favorite boyband". Eruit gingen ze met het stevige Tape Counter en Glory Paul, dat brulde van de gitaren.

De catch of the day was nochtans niet Mnnqns' bombastische stadionrock, maar surfrockband No Vacation (foto). Met Dour als allereerste Europese show wist de band niet wat te verwachten, maar al snel liep de tent vol, de band met verstomming slaand. "There are so many of you. What the fuck!", riep één van de gitaristen meer dan eens uit. Tja, dat gebeurt nu eenmaal, als je zo'n fantastische muziek naar Dour brengt. Nummers als Mind Fields en You're Not With Me deden je, met behulp van die schitterende, ontspannen sound, ter plaatse wegdromen. Ook de gedurfde cover van The Cranberries (Waltzing Back) brachten ze met succes. Nog voor we het wisten, waren we aanbeland bij afsluiter Dræm Girl, waarbij de tent nog een laatste keer alles gaf. De band was overweldigd, maar wij des te meer.

Het niveau daalde alvast niet. Zo was Metronomy de eerste band die The Last Arena echt wist te vullen, ook al zat de helft van de toeschouwers op de grond, dromerig luisterend in plaats van wild dansend. En terecht! De Britse indietronicagroep bracht met nummers als Love Letters en Salted Caramel Ice Cream edgy muziek die snijdt aan zowel disco als pop, indie en elektronica. Toen ze The Look opgooiden, vloog iedereen massaal op om de dansbenen te strekken en mee te brullen.

Meer ingetogen ging het eraan toe bij Portico Quartet, dat een cinematisch concert speelde waarbij jazz, ambient, elektronica en hiphop elkaar ontmoetten. Gekende nummers als Current History passeerden weliswaar de revue, maar het zou vooral een showcase van nieuwe, nog niet uitgebrachte muziek worden. De singles, waaronder Signals In The Dusk, klonken alvast veelbelovend.

Een vleugje jazz werd alvast meegenomen door GRiZ, die een loodzware dubstep -en elektronicaset bracht. Dat op zich was al verbazend, want zijn muziek zou je niet meteen onder dubstep categoriseren. In elk geval: opener I'm Good zette de toon voor wat zou volgen. Maar het was meer dan gewoon een dj-set. De jongeman voegde een vleugje live toe door een gitarist mee te nemen enerzijds (die bleef jammer genoeg achter de draaitafel, waardoor het moeilijk te zien was), en door zelf saxofoon te spelen anderzijds. Dat GRiZ iets heeft met saxofoons, blijkt uit nummers als Good Times Roll, maar het was fijn om dat ook live, in combinatie met een dj-set, te horen. En zo schakelde hij dus voortdurend tussen sax en draaitafels. Wat een getalenteerde gast.

En daarmee was de toon voor een goede dansavond al meteen gezet. Je had maar te kiezen: Parov Stellar nam je terug mee naar de eighties met zijn aanstekelijke dansmuziek, Rezz transporteerde je naar een ander universum met haar buitenaardse beats en bassen, Bicep gaf je een rondleiding doorheen het moderne house-landschap en Lefto presenteerde je een stukje van elk werelddeel in zijn soul-geïnspireerde dj-set.

Dour Festival - dag 4 - 13/07/19

14 juli 2019
Jeroen Poelmans