Dour 2018 - Dag 1: Deewee showcase

Dour, 10 juli 2018 - 14 juli 2018

Het was even schrikken bij aankomst in Dour. De communicatie dat voor deze dertigste jaargang van locatie werd veranderd, was ergens tussen de plooien van het internet verdwenen, maar de lokale bevolking, vriendelijk als altijd, gaf de juiste richting aan: "Daar tussen de windmolens, waar jullie zeker beter AF zullen zijn, is het nu te doen".

De logica van de beslissing kunnen we begrijpen. Vijf dagen teringherrie voor de deur is voor de bewoners jaar na jaar zwaar gaan wegen. Uitwijken was de enige mogelijke oplossing. En dat terrein, waar vroeger de parking was, lijkt ideaal. Fotogeniek ook; zo’n selfie-avec-éolienne-et-coucher-du-soleil” zal veel likes scoren op allerlei Instagram-accounts.

We legden de autist in ons het zwijgen op en zetten onze tenten op in Le Labo, waar Deewee, het platenlabel van Soulwax, een avond een showcase mocht geven.

Volgens de beschrijving werd Bolis Pupul geboren in China en neemt hij Jean-Michel Jarre als voorbeeld. Wij geloven daar niks van. Dit is gewoon de zoon van Kamagurka, de helft van de The Hong Kong Dong, lid van The Germans en gitarist van Soulwax. De getalenteerde en veelgevraagde muzikant leefde zich nu evenwel uit op het mengpaneel, en mixte eigen nummers (Wèi? en Teknow) met pakweg een leuke remix van Neon Lights van Kraftwerk. Het waren eerder de Dewaele-broertjes die hij als lichtend voorbeeld had genomen.

Asa Moto is een duo dj’s die in hetzelfde stramien bleven. Ook zij draaiden eigen Kraftwerkiaanse nummers (Playtime), vermengd met al dan niet gekende hits. We werden vooral enthousiast van Black Naga van Pachanga Boys. En toen ze afsloten met La La Land (Green Velvet) en White Horse (Laid Back) waanden we ons weer in Culture Club anno 2005. Gent represent, waar.

Na al dat dj-gedoe deed het deugd een fris gezicht te zien en een live-optreden mee te kunnen maken. Charlotte Adigéry liet zich muzikaal ondersteunen door - tromgeroffel - Boris Zeebroek; jawel, de alomtegenwoordige Bolis Pupul van zoëven. Wat de man uit de synthesizers haalde, deed denken aan de donkerste coldwave uit ons muzikaal geheugen met schrikwekkend kale synthesizer-geluiden en dof aanstotende bassen. Maar dat reflecteerde wonderwel met de soulvolle stem van Charlotte, en haar enthousiasme straalde af. We hielden van specifiek van 1,618, dat hier harder klonk dan de plaatversie, maar in alle opzichten een prachtig nummer bleef.

Ergens anders in het veld stond La Petite Maison dans la Prairie, wat eigenlijk in geen enkel opzicht nog “Petite” te noemen was. Jon Hopkins gaf er nog een liveshow en het publiek kwam massaal opdagen. Doordat het hoofdpodium nog niet open was, werd dit de eigenlijke headliner van de avond. En elke “hit” van de man werd op gejuich onthaald. De visuals waren mooie animaties, die soms een verhaal vertelden, soms gewoon geometrische patroontjes toonden. Mooi allemaal, maar dit feest gaat nog vier dagen door, dus hielden we het in het midden van de set toch voor bekeken.

Dour festival loopt nog 4 dagen. Tickets zijn nog beschikbaar.