Dour 2016 - De waarheid en niets dan...

Plaine de la Machine à Feu, Dour, 18 juli 2016

Ah, de laatste dag van Dour! De "Doureueuhs" waren een stuk minder krachtig, de benen ietwat onzeker, maar het hoofd wilde nog wel.

Dat was aangenaam binnenvallen op de laatste dag van Dour 2016. Het Amerikaanse trio Ho99o9 verschroeide de goed gevulde Petite Maison dans la Prairie-tent met een brute blend van hiphop, metal en punkrock. Smells like Rage Against The Machine, horen we u denken? Vergeet even die poseurs. Bijwijlen moeten we bij de energie, die uit Ho99o9 spat, denken aan Bad Brains of Black Flag, maar eigenlijk zijn vergelijkingen zinloos. Ho99o9 moet je gewoon zelf ondergaan om het te begrijpen.

"Are you motherfuckers ready?", vroegen de twee mc’s/brulboeien. En of dat Dour dat was! Een circle pit? U vraagt, wij draaien. Een wall of death om vier uur 's middags? Ach, waarom niet. "Wij waren Ho99o9, dat spel je H-o-9-9-o-9, vertel je vrienden over ons". Voilà, bij deze is dat gebeurd.

Even straf maar uit een geheel andere rayon was het Canadese Suuns. De band balanceerde tussen heel minimaal (denk gitzwarte The xx) en overladen shoegaze. Translate was het sein voor gitarist Ben Shemie om even te verdwijnen en 'SUUNS' in gigantische opblaasletters tevoorschijn te toveren. Leukste backdrop van het festival! Het was meteen ook het startsein voor een pompende trip.

Suuns is een band die je best zonder oordoppen consumeert opdat de sound elke vezel bereikt. Ook Resistance was zo'n moeilijk amalgaam aan indie-stijlen, maar eens je ingecheckt raakte, kon je niet meer weg (hehe, nooit gedacht The Eagles in een Dour-verslag binnen te smokkelen!). Enfin, wij raakten niet meer weg, maar rondom ons zagen we stilaan gaten vallen in het publiek. Fijn weerzien met Suuns na de - naar onze bescheiden mening - minder geslaagde, live samenwerkingen met Jerusalem In My Heart.

Hoog tijd om eens uit de comfortzone te treden, dachten we zo bij onszelf. In Le Labo speelde Islam Chipsy & EEK ten dans. Een keyboard volgepropt met oosterse riedeltjes en twee imposante drummers, dat waren de ingrediënten voor een heel erg aanstekelijk feestje. Een monotoon feestje ook, maar het gemiddelde trouwfeest in Kosovo blinkt ook niet uit in muzikale variatie. De tent amuseerde zich, en 't was weer eens de schuld van den Islam! Zelfs Black Francis van Pixies stond achterin de tent te buikdansen!

Dit is het soort acts die Dour maken tot wat Dour is: wars van een waslijst aan grote namen vijf dagen lang nog te ontginnen kwaliteit verbergen op een festivalterrein (laat ze op de andere festivals maar Pokemons zoeken).

Even voorbij de Sahara stootten we op het Congolese Mbongwana Star. Twee gezeten oudjes (toen we dichter bij het podium kwamen, bleken ze in een rolstoel te zitten) zongen zich een weg door de Afrikaanse ritmes (met een snuifje funk) die vijf jonge snaken rond hen Le Labo in persten.

Een half uurtje later was het de beurt aan hun stadsgenoten Konono no1. Eerder deze week misten ze nog hun optreden in Rivierenhof wegens visa-perikelen, in Dour namen ze dubbel en dik revanche. Of dat besluiten we toch op basis van dat eerste nummer dat op dik vijftien minuten afklokte.

Voor ons werd het stilaan tijd om ons gastronomisch voor te bereiden op de hoofdact van de laatste dag Dour. Een frietje met andalucia smaakt altijd voor een optreden van de Pixies. We vatten post vooraan het podium en merkten niet enkel dertigers en veertigers maar evenzeer twintigers in het publiek. Black Francis, Joey Santiago, David Lovering en newbie Paz Lenchantin deden wat van hen werd verwacht. Met een setlist van dertig (asjeblief!) songs walsten ze anderhalf uur lang The Last Arena plat.

De Ramones lasten destijds nog een one two three four tussen twee nummers, de Pixies gunden ons zelfs dat kleine strohalmpje niet. Gouge Away zette de boel meteen in de fik, een lekker dissonant Dead herinnerde aan de vreemde kronkels in de catalogus. Sinds een paar jaar flikken de Pixies ook een resem nieuwe nummers de optredens binnen. En ook nu weer evolueerde dat nieuwe werk van noodzakelijk kwaad tot songs, die versmolten met de oldskool Pixies. Um Chagga Lagga en Baal's Back maakten ons zelfs razend nieuwsgierig naar het nieuwe album dat eind september in de rekken zou moeten liggen.

De meest absurde rockband aller tijden, tegelijk ook ongewild onmetelijk invloedrijk, speelde voor het eerst in Dour. En eigenlijk was dat hoog tijd. Al was het maar omdat Isla De Encanta niet alleen de beste honderd seconden punkrock aller tijden is, maar ook de best denkbare omschrijving voor ons favoriete festival. Een eiland van liefde. Liefde voor muziek, liefde voor elkaar, liefde voor de wereld. Na Debaser zat het erop. De bandleden groetten vriendelijk het publiek en elkaar.

Intussen was het na middernacht en begon op maandag de virtuele zesde dag van Dour. Tijd om uit te pilsen in Le Bar Du Petit Bois en onderweg naar huis nog even inkopen te doen in de ‘Super Discount’ van Etienne De Crecy. De Fransman speelde voor een paar duizend blije mensen zijn recentste worp ‘Super Discount 3’. Nadat we onze beentjes een laatste keer hadden gestrekt op Hashtag My Ass (die verdomd aanstekelijke sample van ‘Der Kommissar’!) en een flardje Prix Choc uit de oorspronkelijke ‘Super Discount’ (1997), zochten we op de tonen van Factory Floor de weg naar de uitgang.

Exit Dour 2016. Alweer een geslaagde editie. Gegarandeerd tot volgend jaar!

O ja, dat verhaal van de oriëntaals dansende Black Francis was natuurlijk niet waar. Al de rest wel.

Christophe Demunter