Dour 2014 - Festivalhoogdag

Festivalterrein, Dour, 21 juli 2014

Dag vier bleek uiteindelijk de hoogdag van Dour 2014 te zijn. Met onverwachte winnaars, maar ook bands, die de belofte waar maakten.

Als duo moet je toch op één of andere manier opvallen. Dan mag je al kiezen voor een fout gespelde naam en mag je je al opvallend kleden, dan nog moet je iets extra's hebben. Deap Vally heeft dat gevonden in de stem van zangeres-gitariste Lindsey Troy, die met dezelfde rauwheid en branie zingt als ook Janis Joplin en Bette Midler dat ooit deden. Dat ze dan voor bluesrock kiezen, onderstreept dat snauwende en uitdagende nog iets meer. En de jonge meisjes in het publiek hadden meteen een rolmodel gevonden.

Of dat dan ook nog blijft werken is weer een heel ander paar mouwen. Want hoewel ze best enkele aardige liedjes hebben en beide dames toch een stukje kunnen musiceren, is het ook weer niet zo dat hun nummers van White Stripes-kwaliteit zijn. Daarvoor hebben we dit al te vaak gezien en gehoord. Maar wie weet komt dat er ooit nog van en knokken ze zich een plekje in het grote muziekgeschiedenisboek. Maar tot zolang blijven wij toch sceptisch.   

"Vorige keer waren jullie bijlange niet zo talrijk", liet zanger Roman Rappak van Breton weten in zijn beste Frans. En dat zullen ze geweten hebben. Want de show was dan misschien niet geslaagd over de hele lijn, als het goed zat, zat het meteen heel goed.

Zoals bij Envy bijvoorbeeld, toen de tent in lichterlaaie stond. Het was dan ook moeilijk om onbewogen te blijven bij de aanstekelijke en funky songs, die de band afvuurde. En ook naar het einde toe, met pakweg Foam of afsluiter 15 Minutes was het opnieuw helemaal raak en zag je toeschouwers zich helemaal verliezen.

Maar tussenin, bij 302 Watchtowers bijvoorbeeld, zaten enkele meer rustige momenten, waarbij het er even op leek of de band de vibe kwijt was. Dat werd dan met National Grid wel weer helemaal goedgemaakt. Het was een concert in golven met andere woorden, maar het werd wel afgesloten op een monstergolf.

En dan sta je plots oog in oog met de vleesgeworden versie van  King Julien. Alleen heet de King hier Khan en heeft hij genoeg soul voor het hele festival tezamen. Bovendien had hij een zootje ongeregeld bij zich dat schuilging onder de naam The Shrines.

Klassieke soul is weer hot. Getuige de opgang van Charles Bradley. Maar er is duidelijk nog ander soulleven dan dat. Ook King Khan & The Shrines houdt de legende van James Brown hoog. Alleen doen zij dat op minder ernstige wijze dan Bradley. Deze King laat er zelfs letterlijk zijn broek bij zakken, maar anderzijds spoort hij zijn fans ook aan om meer verdraagzaam te zijn.

Nu kan je daarop neerkijken en zeggen dat soul zo oneer wordt aangedaan, maar wij kunnen u verzekeren dat niemand de tent heeft verlaten zonder zich een stukje beter te voelen. Of hoe humor in de muziek voor een extra dimensie kan zorgen. We gaan hier dan ook niet meer woorden aan besteden. Want volgend jaar staat dit schouwspel waarschijnlijk op andere grote festivals en gaat u allemaal opscheppen dat ze daar voor het eerst op een festival te zien waren. Niet dus! Trouwens, ook Connan Mockasin en zijn hele band zagen deze party wel zitten en speelden uiteindelijk mee in een doldwaze finale. Entertainment van het hoogste niveau.

King Khan was Connan Mockasin ook graag van wederdienst. Tijdens het optreden van die laatste werd hij er op zijn beurt bijgeroepen en improviseerde hij ter plekke een deel van Do I Make You Feel Shy?, tot groot jolijt van band en publiek.

Beetje vreemde vogel, die Mockasin. Met zijn witblonde haar, de te grote zonnebril en de hoed had hij iets weg van Andy Warhol. Alleen kon deze Nieuw-Zeelandse versie beter gitaar spelen. Het was allemaal een beetje chaotisch, deze show. En dat werd nog erger toen bleek dat geen van beide gitaren te horen waren. Maar dat mocht uiteindelijk de pret niet drukken. Nadat daar een mouw was aan gepast, werd de draad gewoon terug opgenomen.

Die draad slingerde van spaced-out psychedelica naar wat wel freejazz leek, hoewel niet duidelijk was hoeveel van deze show geïmproviseerd werd. De satijnzachte gitaarlicks voerden je desondanks mee naar torenhoog en mijlenbreed om je bij een volgend nummer toch weer terug op de rockgrond te zetten.

Dit was zo’n concert waar je geen weg mee weet. Misschien had het fantastisch geweest als er die problemen niet waren geweest. Nu was het gewoon amusant en soms, maar lang niet altijd, bijzonder mooi.

Blonde redhead is zo’n band waar je weinig hoogte van krijgt. Communicatie is er (bijna) alleen door de muziek. Maar dat was geen enkel bezwaar. Want als je zangeres-bassiste Kazu Makino uit de bol zag gaan terwijl ze zong was alle verdere communicatie overbodig. Hier stond een band, die zich enkel en alleen uit op muzikale wijze.

Dat lukte wonderwel. Makino was trouwens niet de enige vocaliste. Ook gitarist Amedeo Pace nam de microfoon ter hand. En bij beide kon het resultaat sensueel dan wel stevig uitpakken. Maar steeds werd er uiterst geconcentreerd gemusiceerd, hetgeen ertoe leidde dat de show in een mum van tijd voorbij leek te zijn. Toch altijd een goed teken.

Een Franse band als headliner van een festival in Wallonië, dat kan niet misgaan. Eerder (Détroit, Skip The Use, François And The Atlas Mountains) was al gebleken dat Franstaligen uiterst chauvinistisch zijn waar het hun muziek (en waarschijnlijk niet alleen dat) aangaat. Maar het moet gezegd dat Phoenix de belofte meer dan waar maakte en zorgde voor een laatste, uitbundig feestje voor het hoofdpodium.

Met een stijlvolle lichtshow, die vooral de focus legde op kleur en minder op vorm, in de rug stond hier een band, die graag uitpakte met de hits, maar evengoed minder bekend werk als het atmosferische Sunskrupt! in de playlist opnam en dat ook nog eens uitwerkte tot een groots spektakel, dat zeker tot de hoogtepunten mag gerekend worden.

Neemt niet weg dat de meer bekende nummers als Lisztomania en 1901 uiteraard uitgroeiden tot kolkende mensenzeeën tot achter de PA. En de band was verstandig genoeg om die hits op regelmatige tijdstippen in de setlist te verwerken. Je kan dan beginnen zeuren dat ze op zeker speelden, maar dit was nog altijd een festival en daar mag je gerust een keertje meer scoren.

Wij en niet alleen wij hebben ons een uur lang uitstekend geamuseerd met Phoenix en vonden het zelfs een beetje jammer dat er geen bisronde mocht volgen.