Dour 2011 - Apocalypse Now

Festivalweide, Dour, 25 juli 2011

Dag vier van het Dourfestival werd gekenmerkt door de klassieke verschijnselen: zombies dwaalden over de weide, vuile schoenen en kleren hingen om verwelkte lijven. Maar de terreinen zelf lagen er nog behoorlijk fris bij, tenminste als je de plassen en modder niet meetelde. De Recycle & Roll-teams hadden duidelijk schitterend werk geleverd. Nergens waren bergen afval terug te vinden. En er was ook nog muziek, uiteraard!

Blijkbaar was er iets verschoven in de programmatie van de ClubCircuit Marquee want SX, de opener van de dag, was met en uur uitgesteld. En we lopen zo al niet echt warm voor de volgende Belgische belofte. Ongetwijfeld is het Studio Brusselpubliek hier wel voor gewonnen, voor ons is het niet meer dan het volgende elektropopbandje. Bovendien droop de zelfzekerheid er af. Wat ons betreft moet er eerst nog iets bewezen worden.

Neen, dan liever K-Branding, die wel risico's durfden te nemen en het experiment niet schuwden. Het Brusselse drietal deed je haren rechtop komen met drums, gitaar en saxofoon, waarbij elk van die instrumenten door de mangel werd gehaald. Soms was het resultaat hypnotiserend en het volgende ogenblik werd het bloed van onder je nagels gehaald. Niet meteen zondagmiddagmuziek, maar wel lekker.

Dat Airship weet hoe ze een publiek moeten aanpakken, hadden wij vorig jaar op Pukkelpop al gezien en ook nu weer probeerde zanger-gitarist Elliott Williams de vrouwen op de eerste rij met zijn blik te versieren. Ondertussen is de band nog beter op elkaar ingespeeld, waardoor de songs simpel uit de vingers werden getoverd.

Het lijkt eenvoudig, maar het vraagt in de eerste plaats nog steeds de nummers om een tent op dergelijk vroeg uur mee te krijgen. Airship heeft het duidelijk in zich om brokken te gaan maken. Alleen maar oppassen dat ze niet naast hun schoenen gaan lopen. Talent is immers één ding, persoonlijkheid een heel ander. En beide elementen zijn nodig om van een goede groep een fantastische band te maken.

Nog een verrassing uit onverwachte hoek was Russian Circles. De instrumentale powerrock deed de hoofden onhoudbaar op en neer dobberen. Het was met name drummer Dave Turncrantz die zich liet gelden en de band voor zich uit stuwde. Gitarist Mike Sullivan legde het gedans van zijn vingers in een loop en ging daarna op zoek naar de groove terwijl bassist Brian Cook met donkere baslijnen de pan uitschraapte. Het resultaat was rock die flirtte met metal, maar toch bijzonder harmonisch was.

Het leken wel zoutpilaren, de zwartrokken van Boris Enkel drummer Atsuo liet af en toe zijn emoties blijken. Het drietal vooraan het podium hield het vooral bij cool zijn en de nodige noise uit hun snaren jagen. Aan inspiratie ontbreekt het dit viertal ook duidelijk niet aangezien ze dit jaar alleen al vier albums uitbrachten.

Het resultaat was experimentele rock met een injectie van noise, waarbij zanger-gitarist-bassist samen met ritmegitariste Wata een tapijt van noiserock creërden waardoor leadgitarist Michio Kurihara zijn solo's trok, gecombineerd met vaak intrigerende effecten.

Gezien de muziek niet enkel de nadruk legde op de noise, maar ook al eens werd teruggeschroefd tot stoner- of andere rock, bleef het voor het publiek steeds spannend om te volgen welke kant de band zou opgaan. Bijzonder geslaagd optreden.

Ook het minste wat je kan zeggen van Metronomy. Een sterke laatste plaat aangevuld met hun vorige hitlijstwapenfeiten en onze goedkeuring heb je! Ze hebben niet echt de beste livereputatie, maar daar hebben wij niets van gemerkt. Strak in het pak, net als de songs.

Karma To Burn had het een tijd geleden even voor bekeken gehouden, maar gezien het stonerbloed niet uit de aderen gedraineerd kon worden, ging de band terug samenwerken met een nieuw album, 'V', als resultaat. In Dour zagen ze er een beetje scruffy uit, maar hun instrumentale muziek echter was uiterst strak en werd op het scherp van de snee gespeeld.

Meest opvallend bandlid was de recht uit The Muppets weggelopen Animal-lookalike Rob Oswald, die met zijn wat eigenaardig opgesteld drumstel het tempo bijzonder hoog wist te houden. Dit is andere stoner dan die van Kyuss, maar minstens even lekker. Gezien het ontbreken van zang, was het immers de gitaar die voortdurend het voortouw nam en kreeg. Het resultaat was een optreden dat aan een moordend ritme doorheen La Petite Maison dans la Prairie raasde.

Een uurtje later maakten de meiden van CocoRosie hun opwachting. Het was drummen geblazen want niemand wou iets van hun sprookje missen. Heel de show lang speelden er mysterieuze filmpjes af die zo uit een thriller geknipt leken. Zelf dartelden ze over het podium onder kappen en indianenveren alsof het hun laatste show ooit was, bijgestaan door een indrukwekkende beatboxster die een drumcomputer op zichzelf was. Het applaus werd per song enthousiaster en Werewolf kon als climax tellen. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ook The Drums hadden het volk naar hun hand. De rock-'n-roll die de wel heel flexibele frontman Pierce en de zijnen brachten was hemels en hels tegelijk. Dour was hun finale stop na een lange tournee en de show zat dan ook tot in de puntjes goed. Let's Go Surfing en Forever & Ever, Amen werden zeer luid meegekeeld. Net zoals de nieuwe single Money, die ook bijzonder goed werd gesmaakt. De band leek zich soms steendood te vervelen, blik op oneindig maar ondertussen wel de strakste riffs uit de versterkers laten schudden.

Wereld van verschil bij Hercules & Love Affair. Een stomend discofeest met een cover van Mel & Kim om iedereen nog een laatste keer wakker te schudden. De bombastisch zangeressen met klokken van stemmen, de spontane danspasjes, de vettige soundsystem: alles paste vloeiend zeer leuk bij mekaar.

Ons geluk duurde echter niet lang. Kap Bambino deed zowat alles fout wat je fout kan doen op een podium. Geen enkele noot juist zingen (nuja, zingen?), de meest chaotische beats nog chaotischer maken en dan nog denken dat je er goed in bent ook. Moest het Popof niet geweest zijn die hen nakwam, lagen we al lang op de camping. De zeden verzachten dus,  geen probleem met opvallend actieve techno voor zijn doen. Dan toch Dour nog afsluiten met een leuke nasmaak.

Altijd vriendelijk zijn en op tijd je tanden poetsen gaf men ons nog mee. Bij deze: tot volgend jaar!

Ben Moens, Patrick Van Gestel