Douglas Firs - What you see is what you get
Ancienne Belgique, 18 december 2018
Douglas Firs wordt stilaan een grote naam. Een jaar na de hopeloos uitverkochte clubshow in de Ancienne Belgique keerden Gertjan Van Hellemont en zijn band terug naar diezelfde zaal om er in de Box te bewijzen dat ze op eigen tempo, maar zonder compromissen te sluiten, stilaan een certitude geworden zijn in de Belgische muziekscene.
Vooraf mochten we kennismaken met een bescheiden en ingetogen Pitou. De Nederlandse is in eigen land één van de rising stars, maar heeft in ons land nog niet echt voet aan grond gezet. Met haar rustige, maar indrukwekkende en solo gebrachte folkliedjes wist ze de vroege vogels desondanks snel te overtuigen van haar kunnen. Heel discreet, maar met zo nu en dan een indrukwekkende vocale uithaal heeft ze zeker de nodige zieltjes voor zich gewonnen.
Douglas Firs begon ingetogen met een solo van Van Hellemont helemaal vooraan op het podium, maar schakelde al snel een versnelling hoger. Zo klonk Caroline bijzonder snedig en gretig. De band had duidelijk zin in deze show en drummer Laurens Billiet had voor de gelegendheid zelfs eigenhandig de letters voor de backdrop gezaagd.
Na enkele nummers vond Van Hellemont het welletjes voor wat de vrolijke nummers betrof en met How Can You Know lieten ze het tempo zakken. Een eerste echte hoogtepunt kwam er met de hertekende versie van Shimmer & Glow van de gelijknamige debuutplaat. Het nieuwe arrangement bevatte een zekere sexyness, maar de weemoedige zang bleef bewaard. Ook de misleidende break tilde de song nog een level hoger.
Halfweg de set werden de lichten nog wat meer gedimd en nam Van Hellemont ons mee op een korte singer-songwritertrip zoals hij in Montréal tijdens het schrijven van ‘Hinges Of Luck’ wel vaker deed in lokale bars. Motel Blues van Loudon Wainwright III zette hij vakkundig naar zijn hand. Ook met That Kind Of Thing kon hij de zaal muisstil houden. Het meest indrukwekkende was wellicht The Waiting Around dat hij samen met zijn broer Sem en bassist Simon Cassier bijzonder ingetogen rond één microfoon bracht.
Nadien mocht het tempo weer de hoogte in. Undercover Lover was nog eerder spooky, maar bij Everything’s A Lie mocht er schaamteloos en vet gerockt worden. Van Hellemont bewees tijdens de gitaarsolo overigens met verve dat hij van oorsprong eigenlijk gewoon een uitstekend gitarist is.
Pretty Legs And Things To Do blijft live keer op keer een topper. Het nummer is in ons boekje trouwens sowieso één van de mooiste nummers die er zijn. Misschien zijn we in deze dus enigszins bevooroordeeld. Pretty Legs was subtiel in alles, behalve in absolute schoonheid.
In de bisronde kregen we nog een uitbundig Judy met dat herkenbare synthlijntje op ons afgevuurd, maar daarna was het echt helemaal afgelopen. Douglas Firs is in alle nederigheid één van 's lands topbands. Echt innovatief zijn ze niet, maar what you see is what you get. En zo hebben we het bijzonder graag.