Douglas Firs - Eeuwig groen

De Casino, Sint-Niklaas, 8 februari 2025

“Eigenlijk is het een klein wonder dat ik hier überhaupt sta”, gaf Gertjan Van Hellemont mee ergens halverwege het concert. Het was een verwijzing naar de tweeling, die ongetwijfeld een stevige stempel op het persoonlijke leven van de frontman van Douglas Firs zet. Wie erbij was, zal tevreden geweest zijn dat hij toch naar Sint-Niklaas was afgezakt. Wij waren dat ook.

Americana is zelden Belgischer geweest dan bij Douglas Firs. En telkens weer weet hij ons als liefhebbers van het genre te pakken met die songs, betrappen we ons erop dat die liedjes op één of andere manier blijven hangen. Het is een kunst, meneer, en Gertjan Van Hellemont kwam bewijzen dat hij die ook live beheerst.

Maar eerst was er Bianca Steck, die roots heeft in Spanje, maar intussen in Brussel resideert. Ergens volgende maand verschijnt haar debuutalbum, waaruit ze hier solo enkele liedjes bracht, zij het met de hulp van een toeteraarster, die de op piano of elektrische gitaar gebrachte songs meteen een stuk meer diepgang gaf. De performance was eerder minimalistisch, maar met grote ogen en hoge van licht vibrato voorziene stem (waarin je nog heel vaag het Spaanse accent herkende) wist ze wel de spanning in een handvol songs op te bouwen. Voorwaar toch een prestatie.

Gertjan Van Hellemont is intussen een doorgewinterd frontman, die zijn publiek niet enkel met muziek weet te onderhouden. Op tijd en stond gaf hij toelichting bij songs, haalde hij grapjes boven of, zoals al aangegeven in de inleiding, gaf hij inkijk in zijn persoonlijk leven. Het moge duidelijk zijn dat de man stevig in zijn schoenen staat. Die zelfzekerheid sprak ook uit dit concert, dat eigenlijk op geen enkel moment aan spankracht verloor. Daarvoor heb je dan ook nog eens de juiste songs nodig. Om nog te zwijgen over de uitstekende band, die Douglas Firs in dit geval was.

Want naast de gitarist-zanger stonden ook nog zijn broer Sem (piano, mondharmonica, zang), Simon Casier (bas, hoorn, zang), Laurens Billiet (drums, zang), Bart Vervaeck (pedalsteel, gitaar) en Manon Gögös (sax, percussie, zang). Het is u misschien opgevallen dat er nogal wat stemmen aanwezig zijn in deze bezetting. Dat kwam ook altijd heel mooi tot uiting. Niet in het minst in Magazine, maar ook nog in The Waiting Around en in eerste bisnummer Rock To Sleep, waarvoor de hulp van het publiek gevraagd en gekregen werd. Ook voor Lazy Heart waren de toeschouwers trouwens graag bereid om een stemmetje toe te steken.

Uitschieters in de setlist waren, wat ons betreft, I Could Fall In Love With You, waarin Van Hellemont een lofzang afstak op Vervaecks pedalsteelspel, dat ook echt wel een meerwaarde was (en echt niet alleen in dit nummer). Ook What If I Can verdient zeker een vermelding, al was het maar door de hoorn van Casier, die in combinatie met de mondharmonica van Sem en de Sax van Gögös naar de toppen van de sparren werd gespeeld. Tegenover nummers, waarvoor het gashendel wel eens werd opengedraaid als Caroline, stond het intieme Montreal of misschien nog meer het “triestigste nummer van de nieuwe plaat” I Miss You. Op die manier kreeg je als fan een mooie doorsnede van het kunnen van Douglas Firs.

De douglasspar, waarnaar de band vernoemd werd, is eeuwig groen. Hetzelfde lijkt te gelden voor deze band, die het steeds weer fris weet te houden, ongeacht de moeilijke tijden waar ze doorheen moeten. Die tekenen een mens, maar ze maken je ook sterker. Quod erat demonstrandum.