Douglas Firs - De speciallekes zorgden voor de mooiste momenten

De Roma, 18 januari 2018

Kom je buiten, blijkt het geonweerd te hebben. In de foyer van De Roma, waar Douglas Firs tegelijkertijd optrad, hadden we niets van dat onweer gemerkt natuurlijk, want een optreden speelt zich af in een cocon, in een eigen wereld. Het publiek dat op de voorstelling van ‘Hinges Of Luck’ was, het derde album alweer van Douglas Firs, was meer dan bereid om in de wereld van Gertjan Van Hellemont te stappen. 

Gertjan Van Hellemont had iemand meegebracht: Lydia Cole, een zangeres uit Nieuw-Zeeland die door Gertjan werd aangesproken op een festival in Barcelona omdat hij zo onder de indruk was van haar stem. Gertjan stopte haar zijn concertdata in handen met de vraag of het mogelijk zou zijn om misschien zijn voorprogramma te doen. Cole woont sinds april in Berlijn en dus was het – mits een stevige trip – haalbaar om drie concerten samen te spelen en dan meteen ook tijdens het concert van Douglas Firs iets samen te doen; How Can You Know met name, het nummer op ‘Hinges Of Luck’ dat het meest aangeeft waarover Gertjan aan het denken was, toen hij ‘Hinges Of Luck’ bij elkaar schreef.

Het plaatje klopte bij Lydia Cole. Ze gordde haar gitaar om, begon te zingen en meteen zat je in haar wereld; een wereld van hartzeer, zelftwijfel (“Call me the fool that I am / as if I’d forget”, zingt ze in The Fool That I Am) en eenzaamheid. Een klein, kwetsbaar vogeltje dat tegelijkertijd wel over de gave beschikt om je weg te doen dromen. Wanneer ze na een halfuurtje spelen eindigt met Dream, is je hoofd – misschien nog wel vol na een drukke werkdag vol saaie vergaderingen – helemaal leeg.

Een concert is in het beste geval zowel voor artiest als voor publiek een belevenis in het moment. Dat was ook zo in De Roma, waar bassist Simon Cassier na een nummer of drie aan een bevriende toeschouwer vroeg of die misschien nog een basgitaar thuis had staan en die dan misschien meteen even wilde gaan halen. “Je moet je niet haasten; ik heb nog drie snaren”, kwam er nog achteraan. Het was dus behelpen voor Cassier, maar het publiek merkte er niets van. Zowel Gertjan als de band stonden (of zaten) met zichtbaar plezier te spelen. De gitaaruitbarsting in opener The Both Of Us miste zijn effect niet en Too Much & Too Fast werd zowaar voor het eerst gespeeld sinds de release van de plaat.

Gertjan stond ook ontspannen op het podium. Hij nam de tijd om te vertellen dat Hannah over “een beetje een gemene vrouw” ging die echt Hannah heette, maar dan zonder h. In het liedje over op zoek gaan naar een oude vriendin in de hoop dat je weer vrienden zou kunnen worden (“Maybe we were ready to become just friends”) zat zowel veel verlangen als pijn, maar tegelijkertijd was het behoorlijk dankbaar. Het nummer is een soort vervolg op Don’t Buy The House, dat destijds veel mensen best grappig vonden, maar voor Gertjan bittere ernst was. Dat liedje sloot trouwens meteen aan op Hannah en kreeg een opvallend elektronische versie mee.

Naar het einde van het concert toe werden de “speciallekes” gebracht en die zorgden voor de mooiste momenten. Voor Montréal stak Gertjan een heel verhaal af over een gitaar, die hij bij zich had in Montréal en die hem per toeval op de eerste avond daar een geluksakkoord bezorgde. Sindsdien stemde hij die gitaar dus niet meer en moest hij die bewuste gitaar altijd meenemen voor dat ene nummer. Het was het waard. Voor het mooie The Waiting Around verzamelden Gertjan, Sem en Simon rond één microfoon en het elektronisch getinte Undercover Lovers, dat plots aan iets van Balthazar deed denken, werd het gloriemoment van drummer Lauren Billiet.

Volgden nog: het bluesy The Long Answer Is No, de huidige single Judy (die wij tegenwoordig opvallend vaak onder de douche zingen) en als toegift het pareltje Pretty Legs And Things To Do van in den beginne van Douglas Firs.

Samen een stevig uur waarin Douglas Firs bewees nog een hele tijd mee te kunnen in de Belpop en daarbuiten. Gertjan Van Hellemont heeft een neus voor goede songs en een schitterende stem en hij heeft zich weten te omringen met een uitstekende band. Als ze dat nu op Eurosonic ook nog merken, dan zitten er binnenkort voor Douglas Firs misschien nog flink wat meer reisjes richting buitenland in. 

De volgende show waarop Lydia Cole en Douglas Firs samen spelen is die op 3 maart in De Warande in Turnhout, daarna volgt ook nog N9 in Eeklo op 16 maart. Alle tourdata van Douglas Firs vind je hier.