Domino 2011: José Gonzalez & The Göteborg String Theory, Little Scream - Georkestreerde magie
Ancienne Belgique, Brussel, 13 april 2011
Het was een multiculturele bedoening daar in de Ancienne Belgique: een Argentijnse Zweed, geruggesteund door een Zweeds-Duits ensemble en voorafgegaan door een Canadese éénvrouwsband. Vooral van wonderboy José González & The Göteborg String Theory verwachtte het publiek niets minder dan magie op deze allerlaatste Domino-avond.
De jongens van Domino hadden besloten om er vroeg aan te beginnen. Stipt om zeven uur was de zaal al behoorlijk gevuld voor de Belgische première van 'The Extraordinary Ordinary Life Of José González'. In deze sterke, atypische documentaire van Mikel Cee Karlsson & Fredrik Egerstrand komt González naar voor als een obsessieve, maar onzekere denker, die voortdurend piekert over de complexe relaties tussen individualiteit en universaliteit, artistieke en biologische identiteit en de rol van het menselijk brein in dit alles. Een echte aanrader.
Meteen daarna was het de beurt aan Little Scream ofte de prettig gestoorde zangeres-schilder Laurel Sprengelmeyer. Deze artistieke duizendpoot experimenteerde, bricoleerde en charmeerde met haar originele, muzikale opvattingen en haar ontwapenende uitstraling. De overtuigende muziek hield het midden tussen screamo en Cat Power. Iemand om aandachtig in de gaten te houden.
José González dan, begon solo met Hints. Op het heerlijke In Our Nature vergezelden een handvol muzikanten hem. Pas daarna betraden alle twintig leden van The Göteborg String Theory de bühne. De jonge bende maakte meteen indruk met spannende en innoverende arrangementen, die het publiek meesleurden in hun pas geverfde universum. González zat er wat schuchter bij en had slechts oog voor zijn gitaar. Melancholisch tokkelend koos hij zijn momenten uit om rake zanglijnen te plaatsen. Het was altijd weldoordacht. Altijd in balans.
Het ene verbazend sterke nummer volgde het andere op. De aanwezigen begrepen al snel dat dit wel eens een onvergetelijke avond kon gaan worden. Crosses en The Nest - om maar twee nummers te noemen - waren ronduit indrukwekkend en de applausrondes duurden opvallend lang. Het weergaloze slottrio Cycling Trivialities, Teardrops en Down The Line liet de zaal in extase achter.
Schijnbaar overdonderd door de brullende menigte gaf González nog het akoestische Fold weg. Het langverwachte Heartbeats deed het doek vallen over een memorabele avond. En zo kreeg de Dominoreeks na vijftien jaar de afsluiter die het absoluut verdiende.