Domino 2011: ANBB, Cindytalk, Meat Beat Manifesto, Intangible States - Interessante elektronica
Ancienne Belgique, Brussel, 10 april 2011
De derde avond van het Domino-festival stond in het teken van de experimentele elektronica. Als headliner werd ANBB voorgeschoteld, een occasioneel project bestaande uit Blixa Bargeld en Alva Noto. Samen met Meat Beat Manifesto verwacht je dan misschien al snel een zwarte hoogmis, maar het publiek dat kwam opdagen bleek toch relatief verscheiden.
Opener Intangible States was een audiovisuele performance. In de verduisterde club was het podium volgestapeld met een vijftigtal kartonnen dozen waarop zwart-witte filmpjes van landschappen werden geprojecteerd, gefilmd van achter het beregend raam van een trein of auto. De soundscapes daarbij werden op gang getrokken door enkele noten gitaar en af en toe wat cello maar gingen bij momenten helemaal in overdrive met behulp van drums en een uitgebreide knoppenbak. De muziek etaleerde af en toe wel een gebrek aan ideeën, maar dat werd gepast gecompenseerd met de visuals.
Van Meat Beat Manifesto moeten er hier op zolder allicht nog wel een paar bestofte cassetjes liggen. Opnames van een radioprogramma dat ook Domino heette (is dat toeval?) en door Luc Janssen werd gepresenteerd. Dat die muziek in tegenstelling tot vele andere uit die tijd niet werd heraangekocht op vinyl, cd of mp3 houdt vast een waardeoordeel in. Dat we ons de naam nog herinneren vast ook.
Twee grote schermen met videobeelden werden in de AB Box opgesteld en daarvoor stonden de twee overblijvende leden aan hun laptop te frutselen. De video-jockey leek in de leer geweest bij Coldcut en Kraftwerk en voor elke sample die de geluidsmix haalde werd een bijhorende videoclip getoond. Altijd leuk, zo'n filmquiz en de muziek tapte uit zoveel verschillende vaatjes dat er voor elk wat wils passeerde. Acid beats, slogans uit de elektroschool ("It's In My Brain Now") en bij momenten werd er zelfs dubstep gespeeld. Het was allemaal niet wereldschokkend of vernieuwend maar wie maalt daar om als het zo onderhoudend is?
Van Cindytalk hebben we slechts een kort stukje kunnen meepikken. Wat we zagen deed ons aan Nico en Warhol denken. Zij is een transgender, zo bleek achteraf uit de documentatie van de AB, en mompelde iets wat vaagweg aan een popliedje deed denken. Hij verzorgde voor de elektronische ondergrond, opgesmukt met wat gitaargeluiden. Het klonk, om het met een vuil woord te zeggen, vooral interessant.
Blixa Bargeld begint ondertussen op een soort miskende Mefisto te lijken, zoals hij gesticuleert en declameert met zijn immer zwart kostuum waar in de vestzak onafscheidelijk de afstandsbediening van een onzichtbare Macbook zit. Af en toe duwt hij een pedaaltje in, dat dan zijn gekrijs herhaalt en verknipt. De laptop werd gisterenavond bediend door Alva Noto, een Berlijner die gekend staat voor zijn minimale en donkere beats.
Dat werd dan een soort Einstürzende Neubauten light, zo u wil, iets wat misschien niet meteen uit de krochten van de Berlijnse ondergrond was ontsnapt zonder de naambekendheid van de twee heren. Niet dat er geen mooie momenten waren. Tijdens Electricity Is Fiction bijvoorbeeld werd geflirt met drum and bass en begon er zelfs een klein dansfeestje. Ook het laatste nummer, dat leek op een eigentijdse experimentele remake van een Amerikaanse traditional was best interessant. Maar voor een set die bijna twee uur duurde waren er te veel leemtes, en bleef alles een beetje te veel baden in een intellectualistische sfeer, die te steriel bleef om echt te raken.