Domino 2011 : Battles, Dan Deacon, Oneohtrix Point Never, Games, Factory Floor - Geen verloren strijd
Ancienne Belgique, Brussel, 12 april 2011
De zevende avond van de laatste editie van het Dominofestival was een drukke bedoening. Er stonden niet minder dan vijf acts op het programma, gespreid over drie locaties in het gebouw. Het werd een lange, vermoeiende maandagavond waarbij niet de hoofdact Battles, maar vooral de mindere goden het mooie weer maakten.
Oneohtrix Point Never mocht openen in de grote zaal. Deze experimentele geluidskunstenaar uit Brooklyn - zijn echte naam is Daniel Lopatin - speelde vorig jaar al eens in de AB-Club en wist de programmatoren blijkbaar dusdanig te overtuigen dat hij nog eens mocht terug keren. Lopatin maakte niet alleen onwereldse soundscapes, die het publiek meevoerden naar een ander universum. Hij toonde deze keer ook de eigenhandig in elkaar geknutselde visuals die dezelfde repetitieve en melancholische kwaliteit hebben als zijn muziek.
Onder een andere nom de plume, voorheen Games, nu Ford & Lopatin maakt deze man ook meer dansbare dingen met een nadrukkelijke eightiesstempel. De tweede helft van dat duo draaide de hele avond mp3'tjes in de hall van de AB. Hij prutste wat met de pitchcontrol van het soort eightiesspul dat je waarschijnlijk op rommelmarkten voor een appel en een ei op de kop kan tikken, maar slaagde er toch maar in een eigen sfeer te scheppen die perfect aansluit bij de eigen producties van Games.
We schrokken even toen we in de grote zaal wat later een dikke kalende man aantroffen, die zijn soundsystem had opgesteld op de grond tussen het publiek. Dit moest Dan Deacon zijn. De kerningrediënten van zijn set waren intensieve publieksparticipatie, een fluorescerend groen licht gevende doodskop en platte, opzwepende elektro. Muzikaal was het weinig soeps, maar we hebben een publiek nog maar zelden zo uit de bol zien gaan. Hoogtepunt was zonder twijfel de silly-dance battle die hij organiseerde in het midden van de zaal en die uiteindelijk het merendeel van de aanwezigen aan het dansen kreeg.
De hoofdact van de avond was zonder enige twijfel Battles. Domino-oudgedienden, die naar eigen zeggen vereerd waren op de finale editie van het festival te mogen aantreden. Dit was echter niet de Battles die met de vorige plaat een stevige reputatie opbouwde. Een van de vier groepsleden, Tyondai Braxton, koos vorig jaar voor het solopad. De groep resette en maakte een nieuwe start.
Battles speelde een compleet nieuwe set, volledig opgebouwd rond het nog te verschijnen album 'Glass Drop'. De kauwgom bellen blazende gitarist Ian Willams maakte een zelfzekere indruk tussen een batterij samplers en elektronica, maar het klonk eerlijk gezegd als een rommeltje. De gastzangers van de plaat zoals Blonde Redheads Kazu Makino op Sweetie & Shag werden geprojecteerd op twee schermen op het podium. Het was zoals steeds een genoegen om de legendarische John Stanier achter de drums bezig te zien, maar pas naar het eind toe voelden we wat van de opwinding waar we voor gekomen waren. Ice Cream (met Matias Aguayo op het scherm) was lekker en My Machines (met de stem van Gary Numan) het absolute hoogtepunt.
Het echte vuurwerk van de avond kwam van Factory Floor, een drietal uit Londen dat fantastische dingen doet met een drumcomputer, een gitaar en live drums. Met een uitgebeende sound werkten ze de avond in de AB-Club naar een uiterst dansbaar hoogtepunt toe. De kersenpit op de spreekwoordelijke taart van deze Dominodag.