Domino 2010: Autechre, Russell Haswell, Rob Hall, Didjit - Intelligente geluidssalvo's
Ancienne Belgique, Brussel, 10 april 2010
Dag twee van Domino en al weer eentje waar velen naar uit keken. Niet alleen Autechre is ondertussen een vaste waarde, ook de onlosmakelijke Rob Hall en Russell Haswell hebben ondertussen een mooie naam weten op te bouwen. De Ancienne Belgique lijkt voor hen de ideale uitvalsbasis to spread the word.
De opwarming viel te beurt aan de obscure Didjit. Na alle geheimdoenerij hadden we veel verwacht van deze act, maar veel meer dan een middelmatige indie-hip hop set viel er niet uit te puren. Misschien was een drie uur durende set net iets te lang om een binnen druppelend publiek naar het keelgat te grijpen.
Russell Haswell liet zich anders wel opmerken met een vijtien minuten durende noise set waar zelfs distrotion grootmeester Merzbow fier op zou zijn. Al hadden we de indruk dat hij veelal gebruik maakte van dezelfde effecten, toch wij stonden met open mond en met onze vingers in de oren dit geluidssalvo gade te slaan.
Autechre-tour dj Rob Hall mocht tussen al dat fijns het publiek omarmen met een portie strak op elkaar gebouwde beats. We vallen niet achterover van de deze minimal techno-vibe, maar het krijgt eenieder zonder twijfel opgewarmd voor de hoofdact van deze avond.
Het laatste Autechre album ‘Oversteps’ klinkt, naar hun normen, een stuk toegankelijker en zo zou je de set die ze in Brussel gaven ook kunnen omschrijven. Ze lijken meer met zichzelf in het reine te komen en voelen niet meer de drang om continu naar extremen te zoeken. Het eerste deel van hun set klinkt opvallend rustig. Autechre jongleert met beats en onvatbare geluiden, maar op een zeer gemoedelijke sfeer.
Pas na dertig minuten laten ze de cavalerie op ons los. Beats gaan van 90 naar 110 bpm en meer, de schizofrenie neemt toe. Booth en Brown smijten ons in een halfuur durende rollercoaster waarin we van links naar rechts geslagen worden. We zijn niet anders gewoon van hen. Het publiek reageert soms uitbundig, maar soms ook lauw. Naar het einde toe, de set duurde bijna exact een uur, wordt het tempo weer drastisch naar omlaag gehaald en blijft een deel van de aanwezigen een beetje verweesd achter.
We merken dat het voor Autechre allemaal niet meer zo rauw moet zijn als tien jaar geleden, maar daardoor boeten ze niet in aan kwaliteit. De Warp-iconen blijven een status behouden in het genre waar ondertussen niemand meer aan kan tippen. Ze bespelen nog steeds het publiek met onmogelijke overgangen en koerswijzigingen waar iedereen even het noorden van kwijt is. Autechre blijft to the bone en wij hebben daar niet het minste probleem mee.