Domino '07 - Een ervaring apart
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Op dag twee van het Dominofestival mag het Noorse 120 Days als eerste aan de slag om het Belgische publiek warm te maken voor hun songs. Met dergelijke temperaturen mag dat dan principieel niet veel moeite vragen, het publiek reageert eerder koel op de mix van new wave en elektro die wordt geserveerd. De muziek is donker van kleur, net als het podium trouwens dat buiten het stroboscopisch licht slechts karig wordt bijgekleurd. De vier heren, netjes op een rij opgesteld, laten de lauwe reacties echter niet aan hun hart komen en geven het beste van zichzelf. Vooral zanger/gitarist/synth-speler Ådne Meisfjord neemt zijn rol ter harte en slingert zich heen en weer tussen microfoonstandaard, gitaar en synthesizer op de tonen van een diepgestemde basgitaar en pompende deels elektronische, deels live gespeelde percussie. New Order meets Röyksopp met af en toe een ferme scheut Kraftwerk is nog de beste omschrijving voor dit schouwspel. Zelf werden we niet echt warm of koud van 120 Days, maar wij nemen aan dat fans van de eerder genoemde bands, Joy Division of The Cure hier hun hartje best aan kunnen ophalen.
Na de korte ombouwpauze wordt al gauw duidelijk dat het publiek gekomen is voor !!!. Wat zij brengen is dan ook een totaalspektakel. Zo gauw drummer Jerry Fuchs de onvermijdelijk funky basis voor het feestmaal heeft gelegd, komt de rest van de groep het podium op en gaan de poppen (en de hele zaal) aan het dansen. Onvoorstelbaar hoe zangers Nic Offer en John Pugh keer op keer de toeschouwers weten op te zwepen tot een punt waar transpiratie in het rond vliegt, waar zich automatisch een moshpit vormt voor het podium. Uiteindelijk wordt zelfs het podium bestormd en hossen overenthousiaste fans tussen de muzikanten door, achtervolgd door roadies en security.
Vanaf Myth Takes waarmee het concert wordt geopend, zwerft Nic Offer over het podium, steeds contact zoekend met het publiek alsof hij daaruit de nodige energie puurt om verder te gaan. Wanneer John Pugh tijdens Heart Of Hearts het voortouw neemt, gaan de twee een bijna erotische dans met mekaar aan. John gaat vaak nog verder in zijn inleving met de toeschouwers. Hij springt in het publiek, dat zich opent als de rode zee voor Mozes, klimt op het balkon en maakt een rondje om aan de andere kant terug naar beneden te klauteren. Hij wil blijkbaar iedereen persoonlijk in de ogen gekeken hebben. En dat heeft een bijna magisch effect. Heart Of Hearts mag dan de backing vocals van op de cd missen en daardoor minder imposant zijn, dat wordt ruimschoots goedgemaakt in Pardon My Freedom en andere klassiekers als Me And Giuliani Down By The Schoolyard, dat niemand onbewogen (en dat bedoelen we letterlijk) laat.
Aan banaliteiten als bissen doet !!! deze keer niet mee. “We spelen nog twee nummers en dan zijn we weg.”, aldus Nic Offer en inderdaad, ze houden zich aan hun woord. Dat die twee nummers nog twintig minuten in beslag nemen, is eerder regel dan uitzondering voor deze groep die hun liedjes weet uit te spinnen tot intrigerende projecten.
Hun doortocht op Pukkelpop was misschien nog beter, maar dat neemt niet weg dat de menigte verdwaasd, uitgedroogd en doornat de zaal verlaat om met doffe ogen op zoek te gaan naar verlichting.