Domino '07 - Het betere vingerwerk
Ancienne Belgique, Brussel, 6 april 2010
De Ancienne Belgique kent de uitdrukkingen “zijn kruit niet te vroeg verschieten” en “de laatsten zullen de eersten zijn” als geen ander en serveert ons Joanna Newsom als dessert op de laatste dag van het Domino festival. Onze westerse versie van the child-like empress met de harp, die het vorig najaar over een iets andere boeg gooide met het klassiekere album ‘Ys’, lokte een heel aantal nieuwsgierigen naar Brussel.
Australiër Ned Collette kreeg de twijfelachtige eer te openen voor Joanna Newsom. Niet enkel bij het kiezen van zijn nieuwe kapsel greep de singer-songwriter terug naar de invloeden van Ryan Adams, ook in zijn muziek zijn er duidelijke verwijzingen. Hij blijkt zeer bedreven op de elektrische gitaar en zorgt er door middel van loops en delays voor dat de melodie nooit begint te vervelen. Na veelvuldig naar Cat Power en Leonard Cohen te hebben geluisterd besloot Collette meer aandacht te besteden aan de teksten bij het schrijven van zijn album ‘Jokes and Trials’, toch merken wij hier niet al teveel van aangezien de nummers grotendeels instrumentaal zijn. Het wordt dan ook al snel duidelijk waar Collette’s voornaamste kwaliteiten liggen. Zijn huidige single in Australië, Boulder, is meteen het opvallendste nummer van de set door de wel zeer lang uitgesponnen outro, voorzien van het nodige gitaargeweld. Toch is er niet echt een nummer dat na het concert blijft hangen. Mits het nodige vijlwerk aan de teksten kan Collette misschien nog uit die gigantische poel die “middelmaat” heet kruipen.
Te oordelen aan het daverende applaus dat losbarst als Joanna Newsom het podium betreedt, zitten de liefhebbers al enkele maanden ongeduldig op dit optreden te wachten. Het laatste album, met arrangementen van Parks Van Dyke, prijkte hoog in menig eindejaarslijst. Aangezien het podium van de AB nu niet bepaald een Koningin Elisabethzaal is, werd besloten de instrumentatie te beperken tot een viool, banjo, mandoline, drums en uiteraard de onmisbare harp en werden de partituren enigszins versimpeld. Al snel blijkt dat dit geen afbreuk doet aan de nummers. De subtiele begeleiding past uitstekend bij de nummers en de band weet zich bescheiden op de achtergrond te houden.
De set wisselt voldoende af tussen oudere en nieuwere nummers, kwestie van het geheel iets lichter verteerbaar te maken. Zo begint Joanna met Bridges and Balloons uit ‘The Milk-Eyed Mender’, om dan weer verder te gaan met Emily, de opener van ‘Ys’. Ook is er voldoende variatie tussen de vrolijkere nummers (The Book of Right-on, Inflammatory Writ) en de meer ingetogen nummers (This Side of the Blue) en krijgen we zelfs een cover van een oud Schots nummer te horen. De band moet echt op de tippen van zijn tenen lopen om het delicate geluid van de harp niet in de kiem te smoren, maar is hier bijzonder bedreven in. Deze muziek vereist een stilte waarin je een speld kan horen vallen, het is dan ook minder aangenaam wanneer een fotograaf die nog niet van het fenomeen “digitale fotografie” gehoord heeft zijn rolletje laat aflopen temidden van Sawdust and Diamonds. Ook drummer Neil Morgan kan een geërgerde blik niet onderdrukken, terwijl de immer onverstoorbare Joanna “I wanted to say/why the long face?” zingt.
Wie zich ten tijde van 'The Milk-Eyed Mender' ergerde aan de scherpe klank van de zangeres zou tijdens dit optreden versteld staan van de zachtheid in haar stem. De vreemde, vaak kindse, maniertjes die haar zo typeren is ze echter nog niet afgeleerd, toch is haar naïviteit op een bepaalde manier aandoenlijk en charmant. Ze is bijzonder spraakzaam terwijl ze voor de bisnummers (Sadie en Cosmia) wacht tot de “superglue” op haar vingertoppen gedroogd is en ons vertelt over een beschamende grap die ze maakte tijdens een optreden in Dublin. De lezer die met heimwee terugdenkt aan de goede oude tijd toen HT&D nog op de televisie was, kan het filmpje hier terugvinden.
Er viel weinig aan te merken op de vereenvoudigde versie van de nummers uit ‘Ys’. Het enige gemis was misschien de warme stem van Smog bij Only Skin. De verwachtingen van de ongeduldige fans werden ongetwijfeld ingelost, al zijn wij stiekem benieuwd naar hoe ‘Ys’ live klinkt met een volledig orkest, al zou dat misschien afbreuk doen aan de ingetogen sfeer die wij vanavond mochten ervaren met onze favoriete bosnimf. Wij weerhouden ons liever van uitspraken waarin de woorden “kers” en “taart” in één zin voorkomen, maar u begrijpt ongetwijfeld wat we bedoelen.