DM Stith - Het komt goed

Ancienne Belgique, Brussel, 28 februari 2015

Huis 23 is niet meer dan een woonkamer met een goede geluidsinstallatie. En de concerten die daar worden georganiseerd zijn dus per definitie al behoorlijk exclusief. Als DM Stith er dan ook nog eens zijn nieuwe album kwam voorstellen...

Stilgezeten heeft hij nooit sinds zijn debuut, David Michael Stith. Er was de tournee met vriend en labelbaas Sufjan Stevens, er was het experiment met John Mark Lapham van The Earlies, waarmee hij ook op trot ging. En er was zijn grafisch werk. Wat zou je dan werken aan een nieuwe plaat? Ook al is hij dat, naar eigen zeggen, altijd blijven doen. Maar nu was het dus zover. Zonder de minste aankondiging doemde het nieuws op aan de hand van dit tourneetje. Want op het net was er weinig of niets over terug te vinden.

En hij kreeg daarbij het gezelschap van Anna B. Savage, een wat (wereld)vreemde singer-songwriter, wiens stem deed denken aan Shara Worden van My Brightest Diamond, maar dan in uitgeklede versie. Een vibrato om u tegen te zeggen, songs waarvan het tempo onverwacht en dwingend wijzigde, grimassen onder de wat uitpuilende ogen, die je van onder wenkbrauwen doorpriemden, het zat er allemaal in. Communicatie was er geen. Of het werd met de ogen gezegd. En de songs? Die waren ok, zonder echt indruk te maken.

Ook bij DM Stith duurde het wel even voor hij liet weten waar het hier om ging. Toen had het publiek al een sonisch experiment voorgeschoteld gekregen in de vorm van Stith, die zijn stem door een met tonnen delay beladen microfoon stuurde en daarbij ook nog eens zijn hoofd heen en weer schudde. Het resultaat was een gejaagd soort gehuil, dat soms deed denken aan een herfststorm.

Maar hij kon het ook gewoon met zijn akoestische gitaar. En dan had hij de hulp van zijn voorprogramma, Anna B. Savage, die piano speelde op een iPad. Zelf zou hij daar later nog op terugkomen toen hij zich ironischerwijze afvroeg waar het heen moest als artiesten piano speelden op een iPad terwijl er een echte piano voorhanden was. Maar de elektronica biedt nu eenmaal meer mogelijkheden, hetgeen hier perfect tot uiting kwam. De “piano” had dan ook meer weg van kerkklokken.

Waar ‘Heavy Ghost’, naar Stiths eigen zeggen, een beetje toevallig een gevoel van opgejaagd worden in zich had, lijkt zijn volgende plaat zich te gaan toespitsen op herinneringen. Herinneringen aan school, toen hij per ongeluk een potlood in zijn lijf geplant kreeg, herinneringen aan zijn zuster (het iPad-liedje waarnaar hierboven wordt verwezen). Hij vertelde het allemaal met zijn typische, guitige jongenslach.

De teksten zijn nog altijd even ondoorgrondelijk en Stith leek dan wel breekbaar zoals hij daar vooraan stond met zijn baseballcap, eens hij zijn mond opende, groeide hij uit tot een vocale reus, wiens lippen nu eens vertederden en dan weer intrigeerden.

Van titels werd er voorlopig slecht sporadisch gerept, maar dat stoorde niet. Ook zo kon je jezelf voelen wegzweven op de geluidsgolven, die Stith afwisselend uit zijn gewone en zijn “delay”-microfoon toverde. Het komt wel goed met die nieuwe plaat. Daarvan zijn wij nu al overtuigd.