DM Stith + Larkin Grimm + Marla Hansen - Begeesterd, doorleefd en intens
Ancienne Belgique, Brussel, 21 mei 2009
We keken er al een tijdje naar uit en het was dan ook met hoge verwachtingen dat we richting AB trokken om DM Stith te ontdekken. Met het ijzersterke debuut 'Heavy Ghost' onder de arm kon hij moeilijk ontgoochelen. Maar dit optreden oversteeg zonder veel moeite het gros van de concerten die we dit jaar al zagen.
Bovendien werden we ook nog getrakteerd op een dubbel voorprogramma. Al klinkt de term voorprogramma iets te oneerbiedig voor wat we voorgeschoteld kregen.
Het eerder aangekondigde Cherbourg werd vakkundig vervangen door DM Stiths altvioliste Marla Hansen. Ze begeleidde zichzelf al tokkelend op haar strijkinstrument en liet zich sporadisch bijstaan door warme celloklanken en door DM op gitaar. Een mooie folkgetinte set waar de nodige warmte van uitstraalde.
Meer memorabel was Larkin Grimm die niet aan haar eerste passage toe was in de AB. Een dame met ballen, dat zeker. Geworteld in de folktraditie en gewapend met een stem waarmee deze straffe verschijning de AB op haar grondvesten deed daveren, schakelde ze over van intimistisch naar extatisch. Niks stond deze dame in de weg. Het publiek droeg haar en haar liedjes voor Britney, Madonna en haar eigen god (die zich al masturberend in de backstage bevond) op handen. En dan moest het hoofdprogramma nog komen.
Bijna geruisloos kwam DM Stith met in zijn kielzog twee strijkers, een bassist en een percussionist het podium op. En al snel werd duidelijk dat de liefde van de Belgen voor David Michael Stith wederzijds was. De intro van zijn Pity Dance alleen al klonk veelbelovend en het zou steeds beter worden.
Een afwisselende set vol bloedmooie nummers werd ons deel en bovendien was er ruimte voor interactie met het publiek. Want waar wij, afgaande op zijn toch doorgaans donkere songs, een sombere man dachten aan het werk te zullen zien, bleek de man uiteindelijk een bijzonder opgetogen en frisse verschijning.
Het eerder aangekondigde Cherbourg werd vakkundig vervangen door DM Stiths altvioliste Marla Hansen. Ze begeleidde zichzelf al tokkelend op haar strijkinstrument en liet zich sporadisch bijstaan door warme celloklanken en door DM op gitaar. Een mooie folkgetinte set waar de nodige warmte van uitstraalde.
Meer memorabel was Larkin Grimm die niet aan haar eerste passage toe was in de AB. Een dame met ballen, dat zeker. Geworteld in de folktraditie en gewapend met een stem waarmee deze straffe verschijning de AB op haar grondvesten deed daveren, schakelde ze over van intimistisch naar extatisch. Niks stond deze dame in de weg. Het publiek droeg haar en haar liedjes voor Britney, Madonna en haar eigen god (die zich al masturberend in de backstage bevond) op handen. En dan moest het hoofdprogramma nog komen.
Bijna geruisloos kwam DM Stith met in zijn kielzog twee strijkers, een bassist en een percussionist het podium op. En al snel werd duidelijk dat de liefde van de Belgen voor David Michael Stith wederzijds was. De intro van zijn Pity Dance alleen al klonk veelbelovend en het zou steeds beter worden.
Een afwisselende set vol bloedmooie nummers werd ons deel en bovendien was er ruimte voor interactie met het publiek. Want waar wij, afgaande op zijn toch doorgaans donkere songs, een sombere man dachten aan het werk te zullen zien, bleek de man uiteindelijk een bijzonder opgetogen en frisse verschijning.
Alle nummers uit 'Heavy Ghost' passeerden de revue en klonken begeesterd, doorleefd en intens. Van het geweldige Fire Of Birds tot het ingetogen Braid Of Voices waarmee Stith afsloot na twee bisrondes.
Wij prijzen onszelf gelukkig dat we erbij waren. De afwezigen hadden deze keer echt nog eens ongelijk.
21 mei 2009