Django Django - Iets meer avontuur graag

Ancienne Belgique, Brussel, 18 november 2012

Nog niet zo lang geleden stond Alt-J voor een uitverkochte Ab-Club. Django Django slaagde er dan misschien niet in om de grote zaal helemaal uit te verkopen. Veel scheelde het niet. Benieuwd of zij nog frisser zaten dan die andere hype. 

Met Eaux stond er een andere  jonge band in het voorprogramma. Waar bands als The xx en ons eigen SX, waaraan deze watertjes af en toe deden denken, de commerciële zeeën bevaren, kozen deze Londenaars voor minder voor de hand liggende oceanen. Zware bassen doemden als mist langzaam op uit het niets. Synths en een verstoorde gitaar begeleidden de sirenenzang van Sian Ahern.

Maar op één of andere manier sloeg de golf niet over. De reacties waren lauw en de performance had meer weg van een stilstaande poel dan van een kolkende zee. Misschien zat hier wel iets in, maar vanavond waren wij alleszins niet echt onder de indruk. Doe ons dan maar een wijntje.

Een heel verschil met Django Django, die er meteen stevig invlogen. De intro leek aan te kondigen dat de band klaar was om de zaal weg te blazen. En af en toe was dat ook het geval. Bij Waveforms bijvoorbeeld, waaraan nog een elektronisch eindje werd vastgeknoopt, of het machtige Wor, waarmee de show werd afgesloten. Daartussen werd een degelijk tot goed optreden neergezet met – dat mag ook eens gezegd worden - uitstekend geluid.

Op doorschijnende schermen werden intussen beelden geprojecteerd terwijl daarachter met lampen een 3d-effect werd gecreëerd. Voor hun “biggest gig ever” en de volgende Europese tournee werden duidelijk de nodige voorbereidingen getroffen. Visueel zat dit dus wel goed.

Ook het publiek reageerde enthousiast en was bereid mee te gaan in de flow, die deze band in elkaar knutselde met zijn mix van upbeat Simon & Garfunkel-zang en muzikaal avontuur, gedirigeerd door solide percussie, waarbij drummer David Maclean regelmatig werd bijgestaan door zijn maats. De synths van Tommy Grace deden de rest. En de songs van dat uitstekende debuut bleven natuurlijk bijzonder aanstekelijk

Maar toch ontbrak het de band aan dat ene tikkeltje waarmee een gewoon, goed optreden zich onderscheidt van een inslaande bom. Wij hebben ons geenszins verveeld, maar zaten toch te wachten op meer. En daaraan leek de band met uitzondering van de twee hoger vermelde hoogtepunten, niet te kunnen voldoen, iets waar wij bij hun show op Pukkelpop minder last van leken te hebben.

Na elf songs en Silver Rays als bisnummer hield de band het voor bekeken. Van nieuw werk was nog geen sprake. En dat hoeft niet eens want op deze nummers kunnen ze nog wel even teren. Maar iets meer avontuur had toch wel gemogen.