Disturbed - Eindelijk in Europa
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Na drie studioplaten heeft Disturbed eindelijk Europa ontdekt. De Amerikanen verzorgden tot nog toe slechts een handvol optredens in onze contreien. Terwijl de nu-metal rage kwam en ging, bleef Disturbed ongestoord verder werken. Aan de andere kant van de oceaan haalde de groep maar liefst drie keer de top in de billboards met elke nieuwe cd. De pakkende anthems en catchy vocale hooks die hun muziek kenmerken, waaiden over naar Europa. Zaterdagavond konden ze de Ancienne Belgique doen vollopen.
Opener Shinedown was ons volledig onbekend maar de sympathieke hardrockers met hun emo-look wisten de zaak in een mum van tijd op gang te trekken. De band speelde een knappe set. Muzikaal houden de mannen het midden tussen een stevige versie van Nickelback en modernere hardrock met uiterst catchy refreintjes en songs die je zelfs als nieuwkomer meteen vlot kan meebrullen. Shinedown is misschien geen unieke band, maar hun optreden van vanavond was luid, energiek en sympathiek. We onthouden vooral het nummer Save me als apotheose.
Disturbed-zanger en spilfiguur David Draiman werd het podium opgerold in een dwangbuis en een Hannibal Lecter-masker. De man gaf in het verleden al blijk van een voorliefde voor theatrale elementen. Hij leende ooit al de elektrische stoel van Alice Cooper om een zitplaatsje op het podium te hebben. Disturbed heeft al een loyale enthousiaste fanbase in België. De hele AB tot vanachter in de zitjes gooide meteen de vuisten in de lucht.
Net zoals bij hun collega's van System of a Down is het dat markante stemgeluid van zanger David Draiman dat de band zijn identiteit geeft. Waar Serge Tankian zijn Armeense roots verwerkt in zijn melodieën, vermoeden we dat de Joodse origine van David Draiman in zijn uithalen en zangpartijen is gekropen.
Draiman maakte helaas een vermoeide indruk. Hij richtte zich weinig tot het publiek, wandelde gezapig van de ene naar de andere kant van het podium, en schoot bij de hoge uithalen in de zanglijnen soms te kort. Was hier jetlag aan het werk of de teleurstelling om voor een kleine zaal te spelen? In de States is Disturbed zowat een stadionact geworden. Gitarist Dan Donegan en bassist John Moyer probeerden wel om het contact met de voorste rijen te behouden.
De band was op elkaar ingespeeld als choco op een zondagse boterham en maakte een mastodontengeluid dat we een trio zelden hebben weten neerzetten, al zat er wel een serieuze sampler tussen de nummers in.
Er werd geopend met twee tracks uit de recente 'Indestructable' cd. Het geluid was stevig maar stond loeihard. Verder merkten we aan het publiek dat vooral de nummers uit 'The Sickness' en 'Ten Thousand Fists' de beste reacties uitlokten. Wanneer de eerste noten van Stupify zich meedogeloos tegen ons trommelvlies hamerden, barstte te bom in de AB en vlogen de crowdsurfers ons om de oren.
De band bleef een energieke set spelen, waarbij vooral Draiman een beetje afwezig leek. Nochtans had hij geen enkele moeite heeft om het publiek op te jutten. Mocht hij echter Shinedown aan het werk hebben gezien, had hij nog kunnen meepikken wat we verstaan onder een energieke charismatische frontman. Het verschil tussen een band die op safe speelt of één die steeds hoger mikt. Bruce Dickinson van Iron Maiden vertelde ooit dat hij vanop het podium vooral de mensen achteraan probeerde te bereiken.
Net toen we ons bedachten dat de zanger toch wel verschrikkelijk hard op Phil Collins lijkt, kregen we Disturbeds versie van Genesis' Land of Confusion te horen. Een waar meebrulspectakel.
Disturbed had een mooie set. Jammer genoeg lag de nadruk te veel op hun derde (en minst onmisbare) plaat. We hadden graag bijvoorbeeld Ten Thousand Fists nog gehoord of een extra track uit 'Sickness'. De versie van The Game uit het debuutalbum klonk echt fantastisch. Als bisnummers kregen we de single Inside the fire uit 'Indestructable', en natuurlijk Down With The Sickness, in een niet eens zo memorabele versie.
Disturbed zette een prachtig optreden neer. Hopelijk krijgen we deze band nog een keer te zien op de zomerfestivals en is David Draiman dan van zijn jetlag verlost.
8 november 2008