Dirty Three - Fotoreportage
Ancienne Belgique, 11 december 2025
Begin november 2021 stelde Warren Ellis zijn boek 'Nina Simone's Gum' voor in de Ancienne Belgique. Kurt Overbergh interviewde hem toen en bleef zoeken naar een bevestiging om hem ooit nog eens met Dirty Three op het podium van de AB te krijgen. Hoe vriendelijk of vasthoudend hij ook was, Ellis liet zich niet vastpinnen op een ja.
Fast forward naar 2025. Warren Ellis op viool en keyboards, Mick Turner op gitaar en Jim White op drums, drie figuren die een zaal in beweging zetten zonder daar veel woorden voor nodig te hebben. Ellis stapt het podium op in een Lidl-trui. Tien minuten later veranderde hij in een soort storm die door zijn eigen lijf raasde. De viool krijste tegen elke regel in en deed dat met een soort drang die geen toestemming vroeg. Soms liet hij zelfs de strijkstok links liggen en bleef de energie toch gewoon doorduwen. Turner stond erbij met een blik die verraadde dat hij dit universum door en door kende en dat niets nog een geheim voor hem was. Jim White bouwde ritmes die elke andere drummer aan het twijfelen zou brengen over zijn carrièrekeuzes.
Alles voelde rauw. Geen zangers, die hun verdriet verwoordden, geen glitter, geen schermen, geen franjes, enkel drie muzikanten die tonen optilden, verfrommelden en in de zaal lanceerden. Het publiek ving die met veel plezier op. Pijn en schoonheid liepen door elkaar heen in die nummers. En terwijl dat gebeurde, bleef Warren het middelpunt van het onweer. Zijn benen gingen de lucht in, zijn lichaam en viool spraken luider dan welke tekst ook.
Serge Simonart zou dit beschrijven als een ontvoering waar je geen toestemming voor geeft, maar die je toch dankbaar meeneemt naar een plek waar romantiek en chaos met elkaar op stap gaan. Een avond Dirty Three is geen gewoon concert, het is een herinnering, die blijft duwen tegen je slapen, lang nadat de laatste toon uit Ellis' strijkstok verdwenen is. Op de setlist stonden elf nummers, samen goed voor ruim tweeënhalf uur. Tweeënhalf uur waarin de AB meer weg had van een laboratorium voor pure emotie dan van een concertzaal.
