Dirty Honey - jong en gedreven
Effenaar, 6 februari 2023
Twee nog relatief jonge bands stonden op het uithangbord van de Effenaar: het Amerikaanse Dirty Honey met als support Wild Things. Het beloofde een mooie avond te worden met bands die na de nodige hoogtepunten zich toch nog flink omhoog aan het werken zijn.
Veel jonge bands, die naar Amerika trekken, belanden meestal in kleine dubieuze cafés. Dat geld echter niet voor Wild Things, die meteen in Madison Square Garden mochten openen voor niemand minder dan The Who. Pete Townshend, is dan misschien wel een beetje de godfather van deze band, maar toch. Hier stonden ze in de kleine zaal van de Eindhovense Effenaar, maar daar had deze band duidelijk geen problemen mee. Heerlijke zomerse rock zorgde voor zonneschijn na een donkere winterdag. We werden zelfs verwend met het gloednieuwe Heaven Knows, dat pas op 24 februari officieel wordt uitgebracht. Praatjes werden er weinig gemaakt, maar er werd wel lekker doorheen de set geknald.
Ook hoofdact Dirty Honey heeft al de nodige onvergetelijke momenten in de boeken geschreven. Zo zijn ze op tour geweest met bands als Guns ’N Roses, Alterbridge en The Who, De fanbase is dus in korte stevig aangegroeid en nu spelen ze zelf voor propvolle zalen. Ook in De Effenaar was de zaal te klein, ondanks dat dit toch al de tweede show in Nederland is.
De avond kickten ze lekker in met Gypsy, de bluesy, groovy rock zorgde er vanaf het eerste moment voor dat een groot deel van de bezoekers hun heupen losgooide. Voor wie nog nieuwe waren met de band viel de mond direct open bij het horen van de zang. Rauw maar toch met de hoge uithalen welke de 80’s rock tijdperk zo kenbaar hebben gemaakt. Ook de mannen links en recht op het podium springen er direct uit wanneer er na Break You een instrumentaal gedeelte aangeplakt werd. Niet alleen de vinger twistende gitaarsolo’s maar ook de bas melodieën maken deze band van een heel ander kaliber.
Ook al is de Californische vrolijkheid direct op te merken, toch hoort hier een nummer als Heartbreaker ook wel bij. Dit liet zien dat de band ook de gevoelige onderwerpen naadloos oppakt, zeker wanneer de band even stil viel en zanger Marc LaBelle alle ogen op hem gericht had voelde je de emotie bij elke trilling die uit zijn stembanden kwamen. Nadat beide gitaristen besloten hadden dat de zaal toch te donker was voor een zonnebril werd de show nog intiemer, niet alleen stonden ze dicht bij ook namen ze de tijd om de fans even in de ogen te kijken en hier en daar een gekke bek in de strijd te gooien.
De band heeft nog geen al te grote tracklist met eigen nummers, dit werd deze avond aangevuld met een tweetal covers. De eerste hiervan was Last Child van Aerosmith even later volgde de party track Let’s Go Crazy van Prince. Beide tracks werden geheel in de stijl van de band gekneed waardoor je het in eerste instantie nog niet doorhad dat dit covers waren. Ongekend hoe makkelijk deze gasten het muziek maken laten lijken, alsof het niets is glijden de vingers over de snaren heen en de drummer zit er uiterst relax bij.
Een van de hoogte punten van de avond was Tide Up, een track die je direct de dansvloer opsleept. Door het blues ritme rolt hij soepeltjes tegen je trommelvliezen aan en dit blijft hij tot lang na de show volhouden. Het zelfde gelde voor hun home town erende hit California Dreamin’, deze hoorde je door vele aanwezigen na de show in de gangen gezongen of geneuried worden. Helaas moest er met de toegift Rolling 7s een eind komen aan warme avond. Voor de laatste keer werd er luid meegezongen met de cathy “When i need a little lovin” wederom een flinke oorworm. Je zou haast zeggen dat ze het erom doen dat je hun muziek er niet snel meer uitkrijgt, maar eerlijk gezegd heb ik hier totaal geen probleem mee, hierdoor blijft een avond als deze alleen maar langer bij.