Dirty Beaches - Elvis zonder vetkuif

Les Ateliers Claus, Brussel, 10 september 2012

Het festivalseizoen mag dan zowat afgelopen zijn – Leffingeleuren en enkele mindere goden niet te na gesproken – de concertkalender van dit najaar ziet er op zijn zachtst gezegd veelbelovend uit. Aftrappen deed daMusic in stijl, met het eerste concert van Dirty Beaches op Brusselse bodem.

Plaats van gebeuren was het fijne Les Ateliers Claus, verscholen onder de sporen van Brussel Noord. Zoals dat gaat met gehypte bands was dit optreden al ruim op voorhand uitverkocht. Dirty Beaches – het alter ego van de Aziatische Canadees Alex Zhang Hungtai – maakt een hedendaagse mix van rockabilly, Elvis Presley-achtige zangpartijen en dies meer. En omdat wij ‘Badlands’, ’s mans doorbraakplaat van vorig jaar, lichtjes geweldig vonden trokken we dus naar de hoofdstad.

Het voorprogramma was een thuismatch voor Mongolito, een soloproject van muzikant Marc De Backer. Met alleen een gitaar, enkele ritmische loops, dreigende visuals en een V for Vendetta-masker wist deze Brusselaar moeiteloos onze aandacht vast te houden. Repetitieve en uitgesponnen soundscapes durven nogal eens in oervervelend gejengel te verzanden. Maar De Backer weet wat hij doet en dat leidt tot knappe lappen drone light. Niet mis.

Tijd voor de hoofdmoot dan. De afgelopen jaren zagen we Dirty Beaches in diverse gedaantes aan het werk: eerst was er de soloartiest annex Roy Orbison-adept, daarna transformeerde Dirty Beaches in een gitaarduo à la The Jesus And Mary Chain. In Brussel waren ze met zijn drieën, weer een nieuwe verschijningsvorm. Maar kwantiteit leidt niet altijd tot kwaliteit – vraag maar aan het Belgisch Olympisch team.

Veelbetekenend was de coupe van frontman Zhang Hungtai: weg vetkuif, wel een fris geschoren hoofd. Nu, niet dat we optredens beoordelen op basis van een haarsnit maar ook qua muziek gooide Dirty Beaches het over een andere boeg: waar in het verleden Hungtais stem en gitaar centraal stonden, lag nu vooral de nadruk op elektronische klanktapijten. Een serieuze make-over die meer aan het legendarische Suicide deed denken dan aan de Presleys en Orbisons van deze wereld.

Sweet Seventeen bijvoorbeeld, nochtans een van de prijsbeesten op ‘Badlands’, werd stevig hertimmerd en niet per se ten goede. En waar we in het verleden onder de indruk waren van een huilende Hungtai, bleef het nu allemaal wat braafjes. 

Ook A Hundred Highways was een beetje in hetzelfde bed ziek: David Lynch-referenties in overvloed maar dan wel gespeeld door een groep met de voet op het rempedaal. De Canadees bracht wel een originele ode aan zijn jarige pa – iets met een casino en golden snake eyes – en ook in de bissen ging Hungtai loos, weg croonend op het ritmische handgeklap van het publiek.

Dirty Beaches blijft fascinerende, donkere muziek maken maar wij zien Alex Zhang Hungtai toch liever een ronkende gitaar beroeren dan een Korg-klavier. We zijn alvast benieuwd naar hun volgende optreden.