Dinosaur Jr. - Sick

De Casino, Sint-Niklaas, 17 juni 2016

Het optreden van Dinosaur Jr. in De Casino in Sint-Niklaas omschrijven als bewogen zou een understatement zijn. Er waren nogal wat onvoorziene omstandigheden, maar uiteindelijk zagen wij wel een unieke show.

Slangenleren schoenen, maagdelijk witte cowboyhoed en een riemgesp groter dan de gemiddelde vuist. Night Beats komen uit Texas en dat mocht geweten zijn. Maar eens zanger-gitarist Lee Blackwell, op zijn beurt getooid in deugdelijk zwart, de gitaar met een luide twang deed janken, smolten al die clichés samen met onze grijns weg. Een tikkeltje Cramps, een snuifje Stone Roses en veel bravoure was wat dit drietal te koop had. De liedjes, high van een overdosis reverb, deden de rest. Check er bijvoorbeeld het zinderende No Cops maar op na. Of nog beter: ga hen aan het werk zien. Nooit hoort u ons nog een onvertogen woord zeggen over voorprogramma's.

Maar het was voor Dinosaur Jr. dat we naar Sint-Niklaas waren afgezakt. Waar het voorprogramma nog paste in de “standaard” programmatie van De Casino, was de hoofdact eerder een buitenbeentje. Maar dat nam niet weg dat de zaal, net als de dag voordien, uitverkocht was.

Met The Lung werd het ijs gebroken. Murph als onstopbare duizendpoot, die maar niet van zijn drumstel kon afblijven, ook niet tijdens de pauzes tussen de nummers; Lou Barlow, verstopt achter zijn overdosis krullen, het podium ronddansend op twee verschillende kousen, de bas ronkend als een hongerige beer; en J. Mascis, stoïcijns tussen de Marshalls.

Goin Down introduceerde meteen de nieuwe plaat. Die plaat verschijnt in augustus en – dat kunnen we u alvast verklappen – misstaat helemaal niet in de discografie van de band. En dit nummer demonstreerde dat met brille. Barlows bril was intussen al verdwenen en de eerste zweetdruppels vlogen in het rond.

Maar tijdens Back To Your Heart liep het dan mis. Toen de song bijna was afgelopen, verdween Mascis plotseling in de coulissen. Er was duidelijk iets fout. Barlow en Murph lieten het niet aan het hart komen en lieten de track nog mooi uitbollen, maar het publiek bleef met vraagtekens achter.

Er klonk gemor; de gitaarroadie kwam Mascis’ instrument stemmen en moest meteen een ontevreden klant – Barlow zette hem terecht op zijn plaats: je hoort nu eenmaal de teksten niet als je onder de boxen staat – afwimpelen. En het leek erger dan gedacht. Uiteindelijk bleek J. zich al de hele dag slecht te voelen en er werd een dokter uit het publiek geplukt. Het leek een lange, teleurstellende avond te worden.

Maar Barlow wilde dat wel compenseren en vervolgde, aanvankelijk in zijn eentje en vervolgens met Murph en uiteindelijk met de roadie op gitaar, gewoon de set. Het zou wel goed komen…

En na zowat een uur kwam het ook effectief goed. Een stoel en een ventilator moesten Mascis overeind houden. Met een laconiek “I almost passed out, but I’m back”, werd een krachtig Watch The Corners ingezet. Alsof er nooit iets gebeurd was.

En het werd er enkel maar beter op. Tiny was de volgende kennismaking met het nieuwe album, “geruisloos” ingeschoven tussen het oudere werk. Out There, uitgerokken zonder saai te worden, Feel The Pain met Barlow op backing vocals en op gepaste tijden tot speedmetal versnellend en Start Choppin’, de “hits” uit de eighties met daartussen een vurig Fury.

Ook Barlow mocht op gepaste tijden achter de microfoon plaats nemen en deed dat onder meer voor een passioneel Training Ground. Gargoyle was voorzien als afsluiter van de set, maar door omstandigheden werden de bisnummers daar meteen aan vastgeknoopt zodat er in één vloeiende beweging ook nog de unieke Cure-cover Just Like Heaven en een waanzinnig Mountain Man, niet toevallig ook uit die debuutplaat van Dinosaur (toen nog zonder Jr.), volgden.

De dj liet een gepast Sick Sick Sick van Queens Of The Stone Age uit de boxen knallen terwijl de zaal geleidelijk aan leegliep. Deze avond was inderdaad ziek, in alle betekenissen van het woord.