Dimmu Borgir - Headliner triomfeert

013, 25 januari 2020

Donkere wolken verduisterden langzaam de hemel. Magere Hein streek neer in het Brabantse Tilburg en had drie bands bij zich. 

Beslommeringen met de elektronica van de wagen hadden ons de black metal van Wolves In The Throne Room doen missen. Maar niet getreurd: er stond nog meer dan genoeg lekkers op het programma.

Eens neergestreken op het balkon, hoefden we niet lang te wachten op de special guest van de avond: het Finse Amorphis. Het vreemde was dat de band meteen begon met eigenlijk het beste nummer The Bee, hetgeen ons misschien al een idee had moeten geven van wat er nog komen zou. 

Frontman Tomi Joutsen was het gehele optreden dan weer wel een constante factor. Zijn vocalen kwamen wel goed door en overtuigden ook echt. Hij was het die, ondanks de matige instrumentale inbreng, de zaal toch behoorlijk op zijn hand wist te krijgen en ook zorgde voor genoeg interactie met het publiek. Dat maakte het gelukkig toch allemaal weer een beetje goed.

Maar verder kon Amorphis niet echt boeien: de drums van Jan Rechberger klonken dof in de oren, de versterker van bassist Olli-Pekka Laine leek niet eens aangesloten te zijn en gitaren van Esa Holopainen en Tomi Koivusaari werden helemaal naar de achtergrond gedrukt. Alsof je de supermarkt uitliep en je realiseerde ook nog muziek gehoord te hebben. Alleen de keyboardkunsten van Santeri Kallio kletterden veel te uitbundig de oren in.

Desondanks konden we toch een paar kleine hoogtepuntjes noteren. Want opener The Bee beloofde nog het beste. En ook House Of Sleep beantwoordde aan de verwachtingen. Dat het overgrote deel van het publiek de tekst meezong, zorgde bovendien voor een kippenvelmomentje. 

Maar het was voor Dimmu Borgir dat we naar Tilburg waren afgezakt. En deze band blies al het voorgaande bijna letterlijk keihard weg. Amorphis werd met huid en haar verslonden en de botten werden weer uitgespuugd.

Het baswerk van Victor Brandt deed heel Tilburg trillen op de funderingen, het gitaarspel van Silenoz en Galder was een perfect hoorbaar samenspel, dat superstrak werd gebracht, drummer Daray ging als een bezetene tekeer en het keyboardwerk van Gerlioz liep als een elegante rode draad door het geheel. Maar de echte eindbaas was zonder meer frontman Shagrath.

Hij bleek immers ontzettend goed bij stem. De screams penetreerden je tot in het diepst van je ziel en lieten je verbijsterd achter. Ook het publiek werd helemaal bij het gebeuren betrokken, hetgeen wij alvast als een echte meerwaarde beschouwen. Dat de zaal totaal uitverkocht was, leverde de 013 trouwens een extra nummer op.

Uiteraard ontbraken de klassiekers niet. Interdimensional Summit, Gateways, Dimmu Borgir en afsluiter Mourning Palace passeerden allemaal de revue, allemaal even weergaloos, sensationeel en perfect uitgevoerd. Het was daarvoor dat we gekomen waren.