Dimmu Borgir, Abbath - Fotoreportage

013, 6 augustus 2025

Je weet dat het een bijzondere avond gaat worden als er om kwart over zeven al mensen met corpse paint aan de bar staan alsof het heel normaal is. In Tilburg buiten was het zesentwintig graden en scheen de zon. Binnen was er enkel sprake van ijs en duisternis. Nu ja, soort van.

Abbath bleek al meteen een schot in de roetkleurige roos. Dit was immers niet zomaar een  gewone set. Dit was "Abbath plays 'Immortal'”, en dat voelde als een cadeau. Zodra de eerste noten van Withstand The Fall Of Time door de zaal gierden, wist je dat dit bijzonder ging worden. Abbath was zoals altijd een combinatie van pure black metal en een theatraal soort chaos die alleen hij kan overbrengen. Hij kwam het podium op als een soort bergtrol met een gitaar en een hoop zin om te beuken. De sound was rauw, ruw, rommelig bij momenten, maar het werkte. Abbath is een karikatuur van zichzelf, maar eentje die zo veel plezier uitstraalt dat je vanzelf meegaat. Hij speelde strak genoeg om het geloofwaardig te houden en los genoeg om het gewoon lekker te maken. Tussendoor kreeg je het bekende kikkergekwaak en de rare kreetjes en tegen het einde stond de halve zaal te lachen en te headbangen tegelijk. Want wees nu eerlijk: verstaat iemand wat deze man zegt tussen de nummers door?

Dimmu Borgir daarentegen kwam om te imponeren. Waar Abbath rommelig en charmant was, was Dimmu strak, groots en gecontroleerd. Het podiumlicht, het geluid, de sfeer, alles klopte. Ze begonnen met Puritania en het was meteen duidelijk: dit was geen terugblik op oude glorie, dit was een band die nog steeds weet hoe je een zaal inpakt. De symfonische stukken klonken zo vet uit de speakers dat je bijna vergat dat er geen orkest op het podium stond. Toch was het geen steriele show. Er zat echt vuur in. De band was zichtbaar op dreef, het publiek gretig. Vooral bij klassiekers zoals Progenies Of The Great Apocalypse en Mourning Palace voelde je de hele zaal bewegen. Elk nummer was een productie op zich, met symfonische lagen, felle lichten en een geluid dat zo massief was dat het bijna tastbaar werd. En ondanks de bombast was er ruimte voor sfeer. Tussen de nummers door werd het nooit te langdradig, nooit te geforceerd.