Die Apokalyptischen Reiter - Saai Belgi? boycot energieke Duitsers
Frontline, Gent, 8 november 2008
Nooit zullen we het vergeten. Dit jaar op Wacken kwam er zoveel volk voor het podium staan, waarop Die Apokalyptischen Reiter optrad, dat het publiek achteraf gekneld geraakte en niemand meer weg kon. Reden te meer om voor onze veiligheid te vrezen als je weet dat hier in ons apenlandje een schamel undergroundkot als de Frontline decor was.
Zover kwam het gelukkig niet. Na een dik uur sukkelen vonden de heren headliners een afstelling waarmee ze konden leven en leverden ze het podium over aan wat werd aangekondigd als talent uit Frankrijk. Een weinig aanlokkelijke titel blijkbaar, want we overdrijven als we zeggen dat er twintig man in de zaal stond. U had massaal ongelijk met uw afwezigheid. Met een stortbui (niet alleen diegene die buiten aan de gang was) van smerige riffs en gierende melodieën zoefde Rotting Faith door een geluidsmuur van squeels en grinds. Noem ze gerust het Franse antwoord op Prostitute Disfigurement. Talent is misschien wat veel gezegd bij gemis van een eigen sound, maar Rotting Faith was de unanieme boycot van die avond zeker niet waard.
Een iets meer gevestigde waarde uit Italië moest het vel dan maar van de pudding spelen. Eigenlijk is het raar dat er na Rotting Faith met Natron opnieuw een brutale death metalband was opgenomen als voorprogramma voor een heel ander paar mouwen. Ook Natron kreeg de motor niet aan het draaien. Geen wonder, want het enige wat de band kon voorleggen was een ruige attitude en uitstekend drumwerk. Op enkele stoere uitbarstingen na worstelde de zwakke gitaar tegen een brakende basgitaar. Zo schakelden die instrumenten elkaar uit. Met de grootste moeite voorzag de zanger dat miezerige zootje van een oersaaie grunt. Zo’n prestatie leveren is zelfs beledigend tegenover de headliner, al begrijpen we wel dat een band niet bepaald gemotiveerd kan spelen voor hooguit dertig man.
We hadden er weliswaar alle vertrouwen in dat Die Apokalyptischen Reiter dat in een klap onder de mat zou vegen. Gehuld in een wijde, katoenen pyjamabroek toonde zanger Fuchs, naast zijn zwaar behaarde lichaam, vooral zijn toonvastheid. De waanzin knalde in het rond als er een gitaar een salvo vlijmscherpe dreunen uitdeelde en een prachtige sequentie dat glashelder inkleedde. Van het mooie Seemann schakelde het vlot naar het opzwepende Revulotion. Tijdens laatstgenoemde verzocht Fuchs het publiek om mee de vuist in de lucht te zwaaien en eens goed te roepen. De eerste drie rijen hadden duidelijk zin in een feestje, maar daar hield het ook op. Het ondermaats opgekomen publiek verkoos schaamteloos de veilige toog boven het feestgedruis. Dat was de teneur van de hele avond: amper tien mensen voelden zich geroepen om actief deel te nemen aan het concert.
Zij die verkozen mee te feesten met de band, werden daarvoor beloond: de mensen op de eerste rij kregen geregeld een micro onder de neus geduwd en een meisje werd blootgesteld aan de snode plannen van de keyboarder. Die laatste stond namelijk al heel de avond met een sadomasochistisch speelgoedje op het hoofd met een zweepje uit diezelfde sector te zwaaien. Ook opmerkelijk was de vlotte interactie tussen band en publiek. Beide partijen stonden dan ook haast constant neus tegen neus. Humor, emotie en pure agressie. Zo vat je Die Reiter ook live perfect samen. Nog meer hoogvliegers uit de speellijst waren het explosieve Unter Der Asche, het geflipte Reitermania en ambianceplaat We Will Never Die.
Natuurlijk brak er zo nu en dan een spontane pit uit en amuseerden wij ons samen met een tiental anderen rot. Maar als dat al is wat België kan bieden aan een band van het kaliber van Die Apokalyptischen Reiter, dan begrijpt een mens plots waarom ons land zo’n saaie reputatie heeft.
8 november 2008