Devils Rock For An Angel 2019 - Rock-'n-roll met een hart

Zaal 'T Riet, 28 september 2019

Elk jaar, sinds 2015, staat dit festival met stip genoteerd in onze agenda. Omdat wij de organisatie een warm hart toedragen. Het festival is ooit op poten gezet na het jammerlijke overlijden van het zestienjarige nichtje van Ann aan kanker. Elke keer staan er weer ronkende namen uit de underground metalscene op de affiche. Ook deze keer genoten wij weer van die bijzonder intieme en gezellige atmosfeer en pikten we uiteraard enkele optredens mee.

De opkomst was opvallend groot voor de eerste band op de affiche. Dat is ooit wel anders geweest. Maar Primal Creation is na de overwinning op Wacken Battle en het daaropvolgende avontuur op Wacken Open Air aan een opmars bezig. We zagen de band al enkele keren aan het werk en zijn telkens verrast door de evolutie die de band doorheen de jaren heeft gemaakt. Vorig jaar stonden ze nog in het voorprogramma van DRI en dachten we dat ze hun plafond hadden bereikt. Niets is minder waar, want nu ook weer slaagden ze erin verrassend uit te pakken. De gitaristen toverden riffs uit de instrumenten, waarvan menig snarenplukker nog kan leren. De mokerslagen van de drummer werden telkens straffer en strakker. En ook de frontman straalt steeds meer charisma uit. Primal Creation moest anno 2019 niet meer onderdoen voor de grote namen. Integendeel zelfs. Op basis van het spelplezier, dat de heren tentoonspreidden en de manier waarop ze het publiek omarmden en bleven pushen, lijken de mogelijkheden nog steeds niet te zijn uitgeput. Dit was een thrashmetalconcert van een band die gestaag blijft groeien.

Oceans Burning, dat is hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft, technische hoogstandjes die door je hart boren en de imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmt en over een stem als een klok beschikt. Ondanks die gestroomlijnde inbreng van gitaar en drums was het hier opnieuw de imposante frontman die je door zijn uitstraling en bulderende stem letterlijk dooreenschudde. Achteraf drukten we onze waardering uit voor zijn performance en vertelde hij dat dit een manier was om zijn frustraties te uiten. En dat bleek te werken, want zo confronteerde hij ons met de eigen opgekropte woede en pijn.

Anwynn zagen we onlangs nog aan het werk en de combinatie van bulderende growls van zanger Vincent "McBouc" Carton en de zalvende, maar donkere stem van Eline Van de Putte was overweldigend. Intussen heeft McBouc de band verlaten en werd hij vervangen door Kelly Thans, ook bekend van Pandora's Keys. Na een instrumentale intro, waarin een meeslepende gitaar, keyboards en drums de poorten van de hel langzaam openden, traden de frontvrouwen aan. Beide dames vullen elkaar zowel vocaal als wat uitstraling perfect aan en gaan speels met elkaar en de muziek om, waardoor een geflirt ontstond tussen goed en kwaad, een gevecht tussen licht en donker. Zo kwam je terecht in een mystieke omgeving, waarin je nu eens door demonische wezens werd begluurd en dan weer een warme gloed over je voelde neerdalen.

Tijd om te bekomen kregen we niet, want Vanaheim stond al klaar. Deze band neemt sages en legendes als uitgangspunt en stond op het podium met geverfde gezichten. Ze kregen in elk geval vanaf de eerste tot de laatste noot de handen op elkaar. Deze occulte pagan/folkmetal kroop onder je huid. En dat werkte, want nadien was het aanschuiven aan de merchandisestand. Vaak wordt de groep vergeleken met Heidvolk of Finnerfosten en Vanaheim moest totaal niet onderdoen voor de voorbeelden. Integendeel zelfs!

Met de melodische hardrock, die Beyond The Labyrinth hanteert, leek de band een beetje de vreemde eend in de bijt. Toch was dit een welgekomen rustmoment tussen al het geweld. Onlangs bracht de band met 'Brand New Start' nog een ep uit met ouder materiaal, voorzien van een nieuw kleedje. Vooral naar de prestaties van zanger Filip Lemmens waren wij benieuwd. De band had af te rekenen met enkele technisch problemen die hen doorheen de hele set parten bleven spelen. Desondanks werd gezorgd voor eengedenkwaardige, instrumentale start, waarin meteen alle teugels werden gevierd. Lemmens gooide de bijzonder veelzijdige stem in de strijd en de idolen van Deep Purple en aanverwanten werd concurrentie aangedaan. Mettertijd is dit gezelschap een geöliede machine geworden. Elk puzzelstuk was daarbij even belangrijk. Elke gitaarstreling sloot perfect aan op het volgende drumsalvo of die verleidelijke keyboardcombinatie. Beyond The Labyrinth bewees wel degelijk klaar te zijn voor een "brand new start".

Soms doen we nog ontdekkingen die ons omverblazen. Hier was dat Xaon. Dit Zwitserse symfonische deathmetalcollectief was goed voor een verschroeiende set, die elk haartje op je armen - en niet alleen bij ons - overeind deed komen. De massieve frontman deed denken aan de reuzen uit de sprookjes van Grimm, hoewel hij voor het publiek steeds een glimlach veil had, Het headbangen ging geleidelijk over in stevige moshpits. Het geheel liet bij ons alvast een onuitwisbare indruk na. De toekomst van deze band ziet er alvast rooskleurig uit.

De Duitsers van Crossplane staan voor een bonte mix van rock-'n-roll en metal met als belangrijkste invloeden Motörhead, Black label Society en Kyuss. Stilstaan was onmogelijk, ook al had de band het aanvankelijk moeilijk om het eerder apathische publiek te vermurwen. Maar de aanstekelijke riffs en bijhorende drumpartijen, aangevoerd door een frontman die de toeschouwers voortdurend porde, leverden uiteindelijk toch resultaat af. Van ons krijgen ze alvast een pluim. Wij houden nu eenmaal van bands die een inspanning leveren.

Hexa Mera hanteren melodieuze deathmetal en zijn meesters in het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Al vrij vlug zorgde dat voor enkele pits en ging het publiek geheel uit de bol. Deze metalheads hebben de gewoonte om live boven zichzelf uit te stijgen en dat was ook nu weer het geval. Hetzelfde, intensieve gevoel; dat deze band op plaat naar voor brengt, werd live nog verder  uitgediept door een band die als razend tekeerging.

Uit Gelderland , Nederland kwam de oldskool heavy metal van Lord Volture. Met David Marcelis, die ook bij Thorium achter de microfoon staat, beschikt deze band over een zanger met zeer hoog stembereik. Ook al was het publiek binnen enigszins uitgedund, was het toch met volle teugen genieten van de energieke en lekker strakke set, waarbij de haren volop werden losgegooid en de luchtgitaar werd bovengehaald om die verdomd scherpe riffs te imiteren. Voltreffer!

Dit was voor ons de perfecte afsluiter voor een geslaagde dag in de gezellige zaal 't Riet in Zillebeke. Devils Rock For An angel vindt in 2020 plaats op zaterdag 26 september, dan al voor de zesde keer. Wij zullen er zeker bij zijn. U toch ook?

Dit verslag verscheen ook op Musika.