dEUS plays The Ideal Crash - Triomf in 't Stad
Trix, 19 september 2019
‘The Ideal Crash’ heeft in ons huis een eigen altaar. De eerste tonen van Put The Freaks Up Front zijn voldoende om de puisten op onze kin weer te doen verschijnen. De plaat was jaar en dag de soundtrack bij de busrit naar en van de middelbare school. Rond 1999 hebben we de toenmalige incarnatie van dEUS helaas niet live aan het werk gezien - laatste geld opgedaan aan Cara-pils, u kent dat - dus deze herkansing wouden we niet aan ons laten voorbijgaan.
Tom Barman en Klaas Janszoons zijn de enige overgebleven bandleden van toen. Bruno De Groote, sinds vorig jaar de vervanger van Mauro op gitaar, is de enige nieuweling. Je zou het haast vergeten, maar Stéphane Misseghers en Alan Gevaert spelen intussen al ongeveer vijftien jaar bij de band, langer dan de voorgangers. En toch doet het af en toe nog vreemd aan, wanneer de backingvocals van nummers, die in ons bloed zitten, plots niet meer gezongen worden door Stef Kamil Carlens of Craig Ward. Onoverkomelijk is dat niet, zeker wanneer Misseghers zingt: wat een zalvende stem heeft de drummer.
Soit, dEUS had duidelijk zin in de thuismatch, die ze in Trix zouden spelen, hoewel Tom Barman slechte herinneringen overhoudt aan de halve finale van de Rock Rally die ze daar in 1992 speelden, toen de zaal nog Hof Ter Lo heette. Sister Dew bracht ons meteen twintig jaar terug. De prachtsong verdroeg de verweerde stem van de niet meer zo jonge zanger perfect en de staart van het nummer zal ons tot het einde onzer dagen kippenvel blijven bezorgen.
The Magic Hour startte kabbelend, om te eindigen met een fraai a capella koor. Daarna schakelde de band een versnelling hoger, met het opzwepende titelnummer van de plaat, om vervolgens Instant Street in te zetten. Misschien is het de nostalgie, misschien chauvinisme, misschien de Orval (we zijn er financieel op vooruitgegaan), maar dat lied behoort tot het allerbeste dat er ooit is neergepend. Na de zinderende coda, waarin De Groote het innerlijke beest mocht uitlaten, bracht Magdalena de nodige verkoeling.
De laatste drie nummers van de plaat toonden indertijd de experimentele kant van dEUS. En dat deden ze nog steeds. Everybody’s Weird, Let’s See Who Goes Down First en afsluiter Dream Sequence #1 stuiterden alle kanten op, lustig gebruik makend van allerhande samples. Een wereld van verschil, eigenlijk, met eerste bis Quatre Mains. Ook ijzersterk, maar anders. Het typeert Barman, een man die van vele markten thuis is en die heel eclectische invloeden in zijn nummers combineert. De zaal lustte er in ieder geval pap van. We hebben de wild dansende dames voor ons al lang vergeven dat ze onze tenen meer raakten dan de vloer.
Hotellounge (Be The Death Of Me) en Fell Off The Floor, Man, twee persoonlijke favorieten uit respectievelijk 'Worst Case Scenario' en ‘In A Bar, Under The Sea’, volgden en Barman en kompanen verschenen daarna nog één keer uit de coulissen om Roses te brengen. We weten niet of het nog een traditie is om triomfbogen te bouwen voor ‘s lands helden, maar als wij het Antwerpse stadsbestuur waren, wisten we wel wat te doen.