Détroit - Cantat kan het nog
Ancienne Belgique, Brussel, 16 mei 2014
Bertrand Cantat is terug. Na een gevangenisstraf van vier jaar en de split van zijn band Noir Désir kruipt de Franse cultheld nu samen met bassist Pascal Humbert (16 Horsepower, Lilium, Wovenhand) op het podium onder de naam Détroit. De uitstekende lp, de ronkende reviews en uitverkochte shows in Frankrijk en daarbuiten bewijzen dat Cantat er nog steeds staat. Als songschrijver en als performer.
Het is een opvallend Franstalig publiek dat zich vanavond voor het podium van de Ancienne Belgique schaart. Hoewel Noir Désir ook in nederlandstalig België wel wat potten gebroken heeft, hebben ze hier nooit echt de grote massa weten te bereiken.
Détroit begint gedurfd intiem aan de set met een zinderende versie van Ma Muse, één van de beste songs van het nieuwe album. Op de dreunende bassen van Humbert wordt menige duivel uitgedreven. Na een uitzinnig applaus van enkele minuten - Cantat heeft nog steeds een bijzonder trouwe fanbase - zet de band de broeierige titeltrack van hun recentste telg in. In zijn karakteristieke spokenwordstijl brengt Cantat zijn verhaal. En wanneer alles gezegd lijkt te zijn, gaat de gitaar compleet open en wordt de AB getrakteerd op een apocalyptische golf feedback.
De te verwachten Noir Désir-nummers zijn strategisch vroeg in de set geplaatst. Des Visages Des Figures van de gelijknamige laatste studioplaat van de band slaat in als een bom. Détroit blijft dicht bij het origineel, maar weet er toch een eigen toets aan te geven. Het is duidelijk dat hier een band staat die vooruit kijkt, maar ook met bijzonder veel respect naar de backcatalogue van hun frontman teruggrijpt. Iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Met Des Visages Des Figures is de toon gezet; A Ton Etoile wordt door het voltallige publiek meegezongen.
Het concert lijkt vroeg ten einde te komen wanneer Cantat na Null And Void al dansend in de coulissen verdwijnt. Maar na enkele minuten komt de band in een lichtelijk andere bezetting terug op de bühne. Versterkt met cello en viool brengen Cantat en Humbert - voor de gelegenheid even op contrabas - een prachtige versie van Droit Dans Le Soleil. Net voor hij het pompende Sa Majesté inzet, pleegt Cantat een kort tongue-in-cheek bindtekstje waarin hij benadrukt dat het volgende nummer niet letterlijk moet geïnterpreteerd worden.
Zoals verwacht worden we nog getrakteerd op een magistrale bisronde. De snedige riff van Tostaky doet de zaal ontploffen en verleidt een enkeling tot een minuutje crowdsurfen. En de herkenbare slaggitaar die Le Vent Nous Portera inleidt, wordt op een oorverdovend applaus onthaald. Klassieker Comme Elle Vient sluit de set af.
Wie in de uitverkochte AB een gebroken man had verwacht, had het bij het verkeerde eind. Cantat is, ondanks zijn turbulente laatste decennium, de glimlach niet verloren. Wij zagen een groot artiest en een briljant poëet en daar zijn we blij om.