Destroyer - Overtuigend pleidooi

Vaartkapoen, Brussel, 28 juni 2011

Dan Bejar zegt wel vaker dat het zijn muzikanten zijn die de muziek van zijn band Destroyer maken tot wat die is. In de Vaartkapoen leek hij dat absoluut te willen bewijzen en van ons mocht het.

Onder haar alias Love Like Birds mocht Elke De Mey het voorprogramma verzorgen. Of dit het zoveelste meisje met gitaar wordt valt nog te bezien. Wij waren vooral onder de indruk van haar opener Oscar, een intriest, traag nummer waarvan de melancholie afdroop. Jammer dat het gitaarspel soms wat te wensen overliet (tijdens Chess raakte ze daardoor twee keer de draad kwijt), maar hier zou toch wel wat in kunnen zitten.

Dan bleef nog de vraag hoe Destroyer zijn recente pareltje 'Kaputt' zou weten te vertalen naar het podium. De productie is immers bijzonder eigenwijs en gepolijst en er dolen voortdurend jazzy blazers doorheen de songs. Referenties aan het Steely Dan en Roxy Music van de jaren tachtig worden veelvuldig aangehaald. Hoe bewijs je dan dat dat ook op een podium kan?

Dat meesterpleiter Dan Bejar alles uit de kast zou halen om zijn pleidooi kracht bij te zetten werd meteen duidelijk toen zijn groep aantrad. Behalve de ritmesectie bestond die uit twee gitaristen, twee blazers en een voortreffelijke toetseniste-backingvocaliste, die Bejars eigenzinnige stem extra deed uitkomen.

Het was bijzonder imposant hoe de Canadese frontman de feiten voor zich liet spreken. Enkel wanneer nodig nam hij de microfoon ter hand. Voor de rest trok hij zich voornamelijk terug en liet hij het podium helemaal aan de muzikanten. Zelf zat hij dan op zijn knieën vooraan het podium te genieten van wat hij zonet in gang had gezet.

Het hoeft uiteraard geen betoog dat zoiets enkel kan als de inhoud van het pleidooi voldoende gestoffeerd en van een dergelijke kwaliteit en opbouw is dat de (eerder karig opgekomen) jury zijn oordeel slechts in één richting kan sturen. Als je dan songs als het geweldige Kaputt of Painter In Your Pocket uit je hoge hoed kan toveren, is het pleit algauw beslecht.

Tijdens Suicide Demo For Kara Walker werd ook nog de blokfluit als bewijsmateriaal aangebracht, waardoor de weegschaal der rechtvaardigheid helemaal de juiste richting uitging. Het was daarenboven een waar genoegen om de trompettist zijn instrument door enkele pedalen te horen sturen, waardoor ze het ene moment klonk als een mondharmonica en het andere als een soort keelzang.

Uiteindelijk kwam zowat heel de nieuwe cd aan bod met enkele oudere extraatjes als kers op de taart. De uitgesponnen versie van Bay Of Pigs gaf uiteindelijk de doorslag om in de annalen te schrijven dat Destroyer en meester-advocaat Dan Bejar tot de balie der onvergetelijke muziek worden toegelaten.