Desertfest Belgium 2015 - Uit Vietnam, terug op Earth

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 11 oktober 2015

Veertig dagen in de woestijn leek ons wat overdreven, maar voor drie dagen Desertfest zijn wij altijd te vinden.

We hadden niet anders verwacht van Monomyth dan dat ze de zaal zouden platspelen. En zo geschiedde. Waar het publiek aanvankelijk met de nodige reserve toekeek en afwachtte waar die door toetsen en gitaar gedreven, soulvolle rock naartoe zou leiden, ging de zee van hoofden naar het einde van het concert toe netjes op en neer.

Van teksten was geen sprake en dat was ook niet nodig. Dit kwintet had voldoende aan twee batterijen toetsen, een gitaar – uiteindelijk werd er nog een extra exemplaar ingeschakeld -  en een stevige basis van drums en bas. Daarbij werden de gaatjes in de toetsenpartijen opgevuld met pittige gitaarsolo's en omgekeerd. Het geheel leek soms wat weg te hebben van Dream Theater zonder vocals, maar er werd even vaak geknipoogd naar de bluesy hardrock uit de jaren zeventig.

Een start, die er mocht zijn en een band die het publiek uiteindelijk helemaal voor zich gewonnen had.

Gitarist Tommi Holappa mocht al voor de tweede keer dit weekend opdraven. Daags voordien stond hij met Dozer nog te preken in de woestijn; nu was het de beurt aan Greenleaf. En met die band wist hij de menigte vlotjes in beweging te krijgen. De band speelt dan ook het soort seventiesbluesrock dat er dezer dagen soepel in gaat. Bovendien hebben ze in Arvid Jonsson een frontman die met de nodige bekkentrekkerij niet alleen het publiek aanspreekt, maar ook verdomd goed bij stem is.

De set zat bovendien vol afwisseling en de band schrok er niet voor terug om enkele nieuwe nummers op de Antwerpse crowd uit te testen; nummers die trouwens donkerder klonken en meer richting metal afzakten dan het oudere, meer bluesgerichte werk. Dat de blues hen nog steeds na aan het hart lag, bleek uit de gesmaakte, ruige cover van John Lee Hookers Boom Boom, waarin Jonsson het klassieke vraag- en antwoordspelletje met het publiek integreerde.

Maar geef ons toch maar het als een oververhitte diesel door de woestijn scheurende Electric Ryder of - misschien nog meer - het psychedelisch doorbloede With Eyes Wide Open. Hiervoor wilden wij graag wat zand wegslikken.

En dan was daar Mars Red Sky. Frans en bijzonder eigenwijs. Gitarist Julien Pras speelde bijvoorbeeld op een semi-akoestische gitaar waarvan de klankgaten waren afgeplakt. En ook zijn stem was eigenaardig, hoog en vreemd. De muziek leunde aan bij stoner en kreeg hier en daar een stevige psychedelische prik. Maar het vroeg om het nodige aanpassingsvermogen, hetgeen voor dit publiek duidelijk te veel gevraagd was. Nochtans waren nummers als Strong Reflection met die vreemde, lange pauzes, best interessant, maar toen naderde het concert al zijn einde. Uiteindelijk was de band zelfs te vroeg klaar en plakten ze er nog Way To Rome als extraatje aan. Leuk, maar slechts voor even.

"Hey, ik heb dat ding nog nodig", panikeerde zanger-gitarist Fogman (of daar gaan we toch van uit) toen we een foto wilden nemen van zijn setlist, dat ook als tekstsheet bleek te fungeren. Geen wonder dat hij vijf minuten voor aanvang zijn setlist nog uitgebreid aan het bestuderen was. Om maar te zeggen: USA Out Of Vietnam is nog een jonge band.

Verder is er (nog) heel weinig terug te vinden over dit uit Montreal afkomstige gezelschap. Wat we nu wel weten is dat deze band een verpletterende indruk maakte met het soort van symfonieën, die ons aan de meest uiteenlopende invloeden als Swans en Pelican, maar evengoed aan Arcade Fire en zelfs aan klassiek componist Carl Orff deden denken. Songs zijn een opeenstapeling van stemharmonieën, bas- en gitaarmuren, verloren gelopen synths en daverende drums zonder dat die elkaar ergens voor de voeten lopen. Bovendien duren die nummers elk minstens tien minuten en worden ze ook nog eens aan elkaar gesmeed tot een geconcentreerd geheel.

Daarbij smeet de band zich helemaal. In die mate dat Fogman zijn bril uiteindelijk moest gaan zoeken onder de versterkers. Hou dit in de gaten. Want hier ga je nog van horen.

Earth zal altijd een buitenbeentje blijven in de rockmuziek. Frontman Dylan Carlson, in compleet a-trendy strepenvest, houdt zijn akkoorden eindeloos aan, drumster Adrienne Davies bewerkt de vellen met veel dramatiek en voor dit optreden was er met Jodie Cox zowaar een baritongitarist opgetrommeld.

Die laatste zorgde ervoor dat de geladen muziek (nog) meer body had dan bij Earths laatste passage in Antwerpen. De drones van Carlson kregen als het ware een grondlaag, waarover hij zijn fantasie kon uitschilderen. Ook Carlson is trouwens niet vies van wat bombast en wees met de gitaar regelmatig naar de hemel. Niet alle nummers waren trouwens even slepend. Afsluiter (van de reguliere set) High Command bijvoorbeeld kende naar Earth-normen een flitsend tempo.

En in de zaal werd er volop luchtgitaar gespeeld, werden de ogen gesloten en kon je je laten overspoelen door het eb- en vloedspel van deze unieke band. Alleen bleek de zaal intussen jammer genoeg nog amper voor de helft gevuld. En dat was toch een beetje zonde.