Desertfest Belgium 2015 - Oekraïene boven

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 10 oktober 2015

Veertig dagen in de woestijn leek ons wat overdreven, maar voor drie dagen Desertfest zijn wij altijd te vinden.

De zon mocht buiten de woestijn dan wel schijnen, in Muziekcentrum TRIX trokken donkere onweerswolken samen op het moment dat Monolord het podium innam. De drie Zweden waren vastbesloten om hun passage niet ongemerkt voorbij te laten gaan. De stem van zanger-gitarist Thomas V. Jäger werd aan een overdaad aan echo onderworpen, maar geen haan die daarnaar kraaide. Hij was sowieso nooit boven de herrie uitgekomen.

De eerste paar songs leken nog als opwarming te dienen, maar bij Die A Million Times vielen alle zwaarmetalen radertjes op de juiste plaats. Met een lange intro werd de song aangezet om daarna keer op keer te verrassen; nu eens met steeds trager gespeelde riffs, dan weer met een ingenieuze brug. Het totaalbeeld was er uiteindelijk één waarin progmetal zij aan zij stond met doom. Een feestje voor de oren!

Met afsluiter - de band speelde vier nummers in drie kwartier - Empress Rising werd de set ook nog eens op een hoogtepunt afgesloten. Wispelturig en onvoorspelbaar slingerde het nummer zich een weg door de headbangende menigte. Desertfest was nog maar net begonnen en de hemel was al naar beneden gekomen.

Dat ze schabouwelijk Engels uitkraamden, waren wij na twee seconden in de set van The Machine al vergeten. Heavy bluesrock, die naast het beste van Dinosaur Jr. had gelegen, was waar deze Hollanders voor stonden. En daar legden ze hun hele hebben en houden in.

Eindeloze solo's deden je compleet vergeten waar de song ook alweer begonnen was. Plotseling herkende je dan dat thema toch weer en herinnerde je je dat het daar ooit begonnen was. Ook aan Jimi Hendrix - zelf ook een fervent bluesfanaat - was geen ontkomen. De blues stromen duidelijk als een dikke brij door de aderen van deze drie jongelui. En dat ze dat nog lang moge doen.

Of het nu het déjà vu-gevoel was of aan de lauwe reactie van het publiek of de uitstekende, zomers-zwoele sfeer lag, die de band op Dour creëerde, op Desertfest liepen wij niet echt warm voor Moon Duo. Het was ook te veel een herhalingsoefening uiteindelijk. Al kan je de band dat waarschijnlijk moeilijk verwijten.

Nochtans leek het aanvankelijk goed te zullen komen. Zanger-gitarist Ripley Johnson en zangeres-toetseniste Sanae Yamada deden de geluiden van hun instrumenten met de drums versmelten tot een massief geheel, verwant aan de hallucinante beelden, die ook op het scherm achter de band te zien waren. En als Johnson zijn gitaar teisterde, was daar geen ontkomen aan en sloegen bijwijlen de vlammen uit de boxen. Maar, zoals gezegd, we hadden het nog niet zo lang geleden allemaal al eens gezien; en twee keer was in dit geval van het goede te veel.

Het voor ons eerder onverwacht hoogtepunt speelde zich af op de bloedhete Canyon Stage of de kleine zaal van TRIX. Daar stond een Oekraïense stonerband geprogrammeerd, die de gepaste naam Stoned Jesus had gekregen. Zij bewezen met verve dat waar het muziek (en specifiek metal) aangaat, alle grenzen overbodig zijn.

Omdat debuut ‘First Communion’ aan zijn vijfjarige jubileum toe was, was het grootste deel van deze stomende show daaraan gewijd. Dat begon met het vanuit een feedback-intro tot slopende riffs opgebouwde Red Wine dat de hele zaal meteen in de juiste, headbangende stemming bracht. En met Black Woods, ook al zo’n monumentale kopstoot, werd daarop verdergegaan.

Intussen raakte het publiek stilaan oververhit en werden letterlijk hogere luchtstromen opgezocht. Enkele van de crowdsurfers belandden ook op het podium, waar ze met ronkende gitaren werden verwelkomd voor ze zich terug in de chaos stortten. Ook zanger-gitarist Igor Sodorenko en bassist Sid gingen hen trouwens achterna.

Uiteindelijk werd de piek bereikt met afsluiter I Am The Mountain, dat door de duidelijk ironisch bedoelde intro van Hotel California, werd ingeleid voor het publiek het integraal overnam. Drie kwartier, meer was niet nodig om dit tot het absolute hoogtepunt van dag één te maken.

Nooit gedacht dat een (of all places) Oekraïense band nog eens het mooie weer zou komen maken op een Belgisch festival. Hoe dan ook, hiervoor willen wij graag het nodige zand vreten.