Desertfest Belgium 2014 - Tevreden
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 16 oktober 2014
Ruim tweeduizend jaar geleden was er ook al eentje die voor veertig dagen de woestijn in trok. Het feestje in de Borgerhoutse desert duurt er maar drie, maar de muziek is er zonder enige twijfel beter.
Voor dag drie van het woestijnfeest was er eentje opgetrommeld, die dat hele desertgedoe zowat heeft uitgevonden. Want Kyuss is nu eenmaal een van de oerstonerbands in wiens botten de woestijn is ingebrand. En Brant Bjork heeft die boodschap steeds verder uitgedragen. Voorts werden wij trouwens nog bijzonder aangenaam verrast.
Vooraf speelde namelijk een wat obscure Duitse band, die toch al heel wat jaren meedraaide. Hoewel opgestart als stonerband, was daar bij Colour Haze op Desertfest weinig van te merken. Wel werd er duchtig gestrooid met psychedelica, jazz, blues en ander liefdevol gebracht experiment.
De nummers waren grotendeels instrumentaal met hier en daar een verloren flard tekst ertussen gegooid of een stem, die eerder als tweede gitaar dienst deed. Songs werden vaak zoetjes opgestart, weken steeds verder af van het oorspronkelijk ingezette riedeltje om dan via allerlei mooie steegjes en langs zonovergoten landschappen terug op de hoofdweg te belanden. Geen nieuw procédé uiteraard, maar door dit drietal wel spannend gebracht, met onverwacht lang uitdraaiende pauzes of bizarre brugjes.
Het resultaat was dat bij elke track het applaus luider werd, het enthousiasme groter. Referenties, vraagt u? Wat dacht u van Cream (ook al geciteerd in het programmaboekje), opgesloten in een veel te groot huis met Wishbone Ash terwijl het experimenteel gitaarspel van Spookhuisje hen in hun dromen achtervolgt?
Brant Bjork deed precies wat van hem verwacht werd. Dat mag dan klinken alsof wij teleurgesteld werden, het is toch niet het geval. De set, die de krullenbol bracht, was aangenaam en bouwde mooi op naar een gejaagd hoogtepunt. Datzelfde principe gold trouwens ook voor het merendeel van de songs. De gitaar van Bjork zorgde voor een humuslaagje waarover dan de ritmesectie een stevige portie donkerzwarte teelaarde deponeerde. Daarna was het aan de twee gitaristen om de zaadjes te planten, waarbij Bjork en Bubba DuPree elk op zijn beurt het initiatief namen. Het nummer groeide dan razendsnel uit tot een weelderige struik, die zich tussen je oren nestelde.
I Miss My Chick was er zo eentje waarin aanvankelijk iets meer ademruimte werd gelaten. Maar nadat de solo’s uit de instrumenten waren gebloed, sloeg de trein nog op hol om uiteindelijk toch terug op de rails te belanden. Bjork schrok er evenmin voor terug om nieuwe nummers uit te proberen, waarbij kan gesteld worden dat het vast goed komt met die nieuwe plaat.
Uiteindelijk sloten wij deze prachtige, eerste editie van Desertfest Belgium af met Bjorks Freaks Of Nature. Het was mooi geweest, had zijn tol gevraagd, maar was ongetwijfeld de moeite. De organisatie kan tevreden zijn. Wij zijn dat ook.