Desertfest Belgium 2014 - Doomfestival

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 13 oktober 2014

Ruim tweeduizend jaar geleden was er ook al eentje die voor veertig dagen de woestijn in trok. Het feestje in de Borgerhoutse desert duurt er maar drie, maar de muziek is er zonder enige twijfel beter. 

Dag twee van Desertfest werd geofferd aan de doommetal. Met Electric Wizard had de organisatie de waarschijnlijk meest populaire doommetalband binnengehaald. Maar wat daaraan voorafging mocht zeker ook tellen.

Neem nu nieuwe sterren aan het firmament Pallbearer. De twee platen op hun conto hadden ons twee keer verrast. Nu was het zaak om dat ook op het podium over te brengen.

Aanvankelijk leek dat een probleem te worden. De microfoon van zanger-gitarist Brett Campbell stond veel te zacht waardoor er in de opener van vocals niet eens sprake was. Maar eens dat euvel uit de wereld was geholpen, ging het steil crescendo met tranceverwekkende, ballenverpletterende geluidsmuren, waarbij je niet anders kon dan dat typische metalgedrag te vertonen.

Wat ons specifiek aantrekt in Palbearer is het feit dat ze niet vies zijn van een experimentje. Het eerder atypische gebruik van toetsen, die toch een rol van betekenis hebben op het tweede album, 'Foundations Of Burden', was hier ongetwijfeld door omstandigheden achterwege gelaten, maar dan nog wisten beide gitaristen je afwisselend of tegelijk de ogen te openen met opvallende solo's en spannende wendingen. En achter dat solowerk stond dan die ritmische muur, waartegen het steeds weer onverminderd opbotsen was.

Het staat vast dat de fanbase van Pallbearer in Antwerpen werd uitgebreid, ook al omdat het concert in een wip voorbij vloog. En de band dikte dat graag nog eens extra aan door An Offering Of Grief als toegift te spelen.

"We hebben nog maar toen minuten, dus we zullen deze laatste extra snel moeten spelen", was wat frontman Mike Scheidt van Yob meegaf voor ze het laatste nummer inzetten. Daarmee heb je al meteen door dat de nummers van deze band de standaard-drie-minuten-lengte met gemak overschrijden. Songs van een kwartier zijn eerder regel dan uitzondering.

Maar als je het spannend kan houden, zoals deze band, is dat geen enkel bezwaar. Daarvoor wisselen ze doommetal af met beladen en snellere stonerrock. Zelf hadden wij het meer voor de doom, ook al omdat Scheidt dat met zijn grunts of door vervormers verdraaide stem steeds weer opwindend maakt, waar bij de meer eentonige stonersongs de verveling soms toch de kop opstak. Zet daartegenover een track als In My Blood, opener van de meest recente plaat, dan valt de balans door de veelzijdigheid toch meer die richting uit.

Yob zette hier desondanks toch een geslaagde set neer, waar wij persoonlijk misschien niet zo murw door werden geslagen als door de voorgangers, maar die zeker wel de moeite loonde. 

Publiekstrekker Electric Wizard haalt zijn inspiratie uit horrorfilms en het occulte. En dat moest zich toch op één of andere manier uiten. In dit geval werd er op het scherm achter de band een derderangs b-film uit de jaren zeventig vertoond met mensenoffers en wat extra softe porno. Het leidde je eerder af van de muziek dan dat het die kracht bijzette, maar paste nu eenmaal in het kader.

Muzikaal viel er niet echt veel nieuws te ontdekken, zij het dat deze band al twintig jaar meedraait en dus mee de standaard heeft gezet. Frontman Jus Oborn werd geflankeerd door oud-gediende gitariste Liz Buckingham, met wie vaak erg vreemde gitaareffecten uit de boxen werden getoverd. Met name in de lang uitgesponnen opener Time To Die keken wij enkele keren op toen beiden elkaar met tegendraadse solo’s te lijf gingen. Het bleek uiteindelijk te veel voor Oborns gitaar, waarvan na dat eerste nummer een snaar diende vervangen te worden, hetgeen het tempo al uit de show haalde nog voor die goed en wel begonnen was.

Maar het publiek liet dat in elk geval niet aan het hart komen en headbangde zich een weg door klassiekers als Black Mass en ander fraais. Soms werd er van meet af aan doorgeramd, dan weer werd er opgebouwd vanuit lome, basgedreven intro’s naar wild om zich heen trappende songs. En intussen werden er fans met varkenskoppen op handen gedragen. Het hoorde er allemaal bij. Het doomfestival bereikte hier zijn hoogtepunt.

Wij waren echter vooral gevallen voor eerstgenoemde band, die zich met dit concert nog meer onder onze huid had vastgeankerd.