Desertfest Belgium 2014 - Deutsche Gründlichkeit
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 11 oktober 2014
Ruim tweeduizend jaar geleden was er ook al eentje die voor veertig dagen de woestijn in trok. Het feestje in de Borgerhoutse desert duurt er maar drie, maar de muziek is er zonder enige twijfel beter.
Al erg vroeg op de avond was de grote zaal – niet echt origineel tot Desert Stage omgedoopt – al tot aan de deuren gevuld. Met het oog op wat nog komen zou, kunnen we Blues Pills nochtans niet anders omschrijven dan als lichtgewichten. Toch was de bluesrock die zij speelden best aangenaam. Niet dat er veel vernieuwends te horen was.
Retro was de norm, retro was wat we kregen. En dat werd tot in de puntjes gevolgd: van de kleding tot en met het lettertype van het logo en uiteraard de muziek. Zangeres Elin Larsson legde veel passie in haar zang, maar had niet echt een opvallende stem. Gitarist Dorian Sorriaux soleerde alsof zijn leven ervan afhing en de ritmesectie zorgde voor de rest. Even vreesden we zelfs voor een drumsolo, maar die valkuil werd netjes omzeild. Al bij al was dit aangenaam voor even, maar te lang moest het ook weer niet duren.
Andere koek werd geserveerd aan de Canyon Stage waar de Hollanders van Toner Low hun persoonlijke laagje asfalt uitkieperden over de headbangers en dat daarna professioneel uitwalsden. Logge songs transformeerden in agressieve stonerrock, lome intro's werden opgebouwd door muren van geluid.
En toch zat hier nuance in. Gitarist en terloopse gruntbraker Daan (de songs zijn grotendeels instrumentaal) wist zijn gitaaruitbarstingen steeds weer te dooraderen met geslaagde extraatjes: het eenvoudigweg met de vingers sliden over de frets bijvoorbeeld, terwijl bassiste Miranda zowaar leek op Medusa met haar wild wapperende dreadlocks.
Jammer dat het concert uiteindelijk op een sisser eindigde toen een snaar van de gitaar brak en de vaart net op het foute moment uit de set werd gehaald. Gelukkig had Toner Low op dat moment het pleit al lang gewonnen met die tussen stoner en doom zwalpende rock, die ons de haren ten berge deed rijzen. En zie dat gerust als een compliment.
Even langs geweest bij The Vintage Caravan, maar algauw weer afgedropen. Het constant herhalen van dezelfde bluesriff, ook al nodigt het nog zo duidelijk uit tot partyen, is aan ons niet echt besteed. Maar er waren er genoeg die hierop graag uit de bol gingen. En dat is hen evengoed gegund.
Al wat voorafging werd uiteindelijk herleid tot voetnoten eens Kadavar op het podium stond. Met deutsche Gründlichkeit werkten zij zich door een set, die van begin tot eind het uiterste van de zenuwen eiste. Niet voor niets zag je de fans elkaar na de twee bisnummers in de armen vallen. Kadavar heeft nu eenmaal dat effect op metalliefhebbers, die sowieso al erg lief zijn voor elkaar.
En de Duitsers komen graag naar TRIX. Niet voor niets namen ze hier een live-album op. Het bleek trouwens ook uit de set, die ze uit de mouwen schudden. Met elke gitaaraanslag, elk basgebeuk en elke trilling van de cimbalen was duidelijk dat hier een band stond die tot aan het gaatje ging.
Drummer Dragon Bouteloup stak niet alleen letterlijk uit boven het drietal. Soms zat hij kaarsrecht op zijn krukje, de blonde haren wapperend in de ventilatorwind, terwijl hij het volgende moment met zijn neus op de snaredrum plakte en de toms van de standaard probeerde te rammen. Bassist Tiger Bartelt was zijn eigen, rustige zelf, de benen gespreid, blik op oneindig, maar verder het ritme perfect behoudend. En dan was er nog de helmboswuivende zanger-gitarist Lupus Lindemann, de gitaar het ene moment liefkozend als een minnares en het instrument vervolgens folterend in een sm-sessie.
Black Sun was de perfecte illustratie van wat er te horen valt bij een optreden van Kadavar. Het nummer maakt scherpe bochten, wringt zich door enge gaatjes, lijkt compleet af te wijken van waar er begonnen werd, maar voor je het weet sta je terug waar je begonnen was. De blues loert altijd om de hoek, maar die krijgt van deze Duitsers ook steeds weer een schop onder de broek. Black Sabbath kijkt vaak goedkeurend mee over de schouders, maar nooit verliezen ze hun eigenheid uit het oog.
We zouden nog meer hoogtepunten kunnen citeren, maar willen daar zelfs niet aan beginnen. Kadavar blijft een genot om aan het werk te zien en was een waardige headliner van een mooie, eerste dag van een uitverkocht Desertfest. Op naar de volgende.