Descendents, Cirkle Jerks - Een clash van punk op topniveau

Trix, 21 maart 2025

Het is een vreemd iets, de curfew. Zo’n verplicht einduur is iets waar dit soort oerpunkbands lange tijd in hun carrière geen last van hadden, maar het zorgt er wel voor dat muzikanten en publiek van gezegende leeftijd tijdig de ogen kan sluiten. Nadeel: als je drie groepen programmeert, moet je ook wel vroeg beginnen. Om maar te zeggen dat we de komst van hardcorepioniers Negative Approach hebben moeten skippen. Zonde.

Wie een beetje in punk thuis is, heeft allicht al een bezoekje gebracht aan Brakrock. Grappig genoeg staan de twee andere bands van deze legendarische avond, Circle Jerks en Descendents respectievelijk op de affiche van vorige en volgende editie van dit festival.

Dat punk en punk twee (of drie) is, moest duidelijk ook blijken. “We’re not that kind of punkrock singalong band like Pennywise or even Descendents. The only song that approaches this singing together, is our next song”, aldus Keith Morris vlak voor het inzetten van Wild In The Streets. Er valt wel iets voor te zeggen, want de bitstig gescandeerde streetpunk van Circle Jerks wijkt inderdaad af van de technisch spitsvondige en toch vlot melodieuze punkrock van Descendents. Maar dat schoot bij de frontman van die laatsten, Milo Aukerman, toch even in het foute keelgat. Later zou hij op zijn beurt een dikke sneer richting “Jerk” Morris sturen. Wat hadden wij graag een vlieg geweest in de backstage.

Soit. Beide bands strooiden vooral het beste van zichzelf uit in Trix, zelfs op leeftijd - ruim in tram zes. Dat betekent in het geval van Circle Jerks zo’n dertigtal songs die in minder dan twee minuten aftikken en waarmee zowat integraal de legendarische eerste twee platen ‘Group Sex’ (1980) en ‘Wild In The Streets’ (1982) er werden doorgeramd. Venijnig snel en nog steeds met de energie van bijna een halve eeuw geleden. Weliswaar met veel pauzes en politieke punkpreken van Morris als tempobreker om even op adem te komen. Inclusief een ode aan vikingprinsessen met zwarte Crocs. Euh…? Maar ook goed voor twee handenvol hanenkammen, die een stevig moshpitfeestje hielden terwijl het anarchiebloed hen door het hart pompte.

Grappig genoeg verdwenen ook de hanenkampunkers op het einde van Circle Jerks om plaats te maken voor een nieuw, mondiaal uitziend maar even uitzinnig publiek. Punk is dus toch echt iets anders dan punk. Kijk enkel maar naar de looks van beide frontmannen en je begrijpt het helemaal. Hoe het ook zij, door er meteen in te vliegen met klassieker Everything Sux (Today), zetten Descendents de vlam in de pijp. Een pijp met iets meer muzikale diversiteit: van mathematisch hoekige uptempo structuren (My Age) tot loepzuivere punkrockmeezingers (When I Get Old), van pure speedrazernij (My Dad Sucks) tot vrij vlot rollende, melodieuze collegerockers met typische Descendents-sound (Silly Girl). Met eveneens dertig klassiekers op de setlist en de nodige bisnummers in elk geval goed voor een verpletterend feestje voor de fans. En in feite voor alle punkfanaten, die op de dertig-seconden-speedpunk van I Like Food (Food Is Good) de pogo- en stagedivekunsten ten volle konden tonen.

Dit was een meer dan geslaagde avond voor gevorderde of afgestudeerde punkers, ook al bleken die niet altijd even eensgezind.