Depeche Mode - Tweede keer, betere keer

Sportpaleis, 26 november 2017

Depeche Mode live in het Sportpaleis, voor de tweede keer in minder dan een jaar tijd. Hun trouwe Belgische fans wisten de weg dus al; het optreden zelf kon nog alle richtingen uit. En gelukkig voor ons draaide het positief uit, want hun vorige passage (op 9 mei 2017) was geen onverdeeld succes.

België heeft deze groep altijd op handen gedragen. Het mocht dan ook niet verbazen dat ze ook voor het tweede luik van hun ‘Global Spirit’ wereldtournee een datum in ons land hadden voorzien. Zondagavond vonden er dus opnieuw de nodige volksverplaatsingen plaats in en rondom Antwerpen, en ook wij waren benieuwd naar de verschillen en gelijkenissen met hun vorige show.

Het grootste verschil was wellicht dat de heren er ditmaal merkelijk meer zin in hadden dan in mei, en dat enthousiasme straalde af op het publiek. Al van bij het begin (de setopeners Going Backwards en It’s No Good) verloren de zitplaatsen in de zaal hun betekenis en was het onthaal van de groep hartelijk. Het vele touren had Dave Gahan en de zijnen duidelijk geen windeieren gelegd. Het Sportpaleis werd meteen ingepalmd met onder meer ook een onweerstaanbaar A Pain That I’m Used To en nog twee straffe songs uit het album ‘Ultra’: Barrel Of A Gun en het mooie Useless.

Dat album viert dit jaar overigens zijn twintigste verjaardag en was dan ook niet toevallig het best vertegenwoordigd in de setlist van dit concert. Martin Gore zong er zelfs twee songs na elkaar uit - Insight en Home - tijdens het inmiddels traditionele akoestische intermezzo halverwege de show. Het meest recente Depeche Mode-album, het eerder dit jaar verschenen ‘Spirit’, moest het ditmaal met amper drie songs stellen (naast het reeds vermelde Going Backwards kwamen later ook nog Cover Me en Where’s The Revolution aan bod).

Bepaald rouwig waren we daar evenwel niet om, want de band had nog genoeg klassiekers in petto om voor een feestelijke afsluiter van het weekend te zorgen. Deels waren dat (uiteraard) dezelfde als in mei. Maar dat deerde niet, want meezinger Everything Counts, het prachtige Stripped, het onverwoestbare Enjoy The Silence en het nog altijd sublieme Never Let Me Down Again klonken nu nog beter dan toen en brachten de zaal alweer tot een kookpunt. Ze blijven het toch elke keer weer klaarspelen.  

In de bisreeks zaten toch nog enkele verrassingen, of laat het ons “verschillen met het optreden in het voorjaar” noemen. Het op zich al wondermooie Strangelove werd hier door Martin Gore in een akoestische versie, enkel begeleid door piano, naar een hoger niveau getild. En na een sfeervol en aangrijpend Walking In My Shoes, ook al een van onze favoriete Mode-tracks ooit, mochten we nog eens helemaal loos gaan op de dansvloerkraker A Question Of Time.

Waarna de onvermoeibare Dave Gahan andermaal in de rol van onze Personal Jesus kroop en ons tot slot van deze geweldige avond de absolutie gaf. Dat kunstje zal hij volgende zomer alvast herhalen op het Main Square Festival in het Franse Arras en wellicht ook op een Belgisch festival. Iets om nu al vol verlangen naar uit te kijken!

Ook om te kijken: dit fotoverslag!