Depeche Mode - Memento Mori – het is nu of nooit
Sportpaleis, 6 februari 2024
Eerlijk is eerlijk: we begonnen met een valse start. De laatste keer dat we de Britse synthpoplegende live zagen optreden in het minst tot de verbeelding sprekende paleis ter wereld, was in 2017. Een optreden dat de annalen inging als “inspiratieloos”, “statisch” en “jukebox”. Dus zonder het enthousiasme van enkele bevriende fanaten over de passage van Depeche Modes 'Memento Mori'-tour een half jaar geleden (!), hadden we ons de moeite bespaard. Maar de titel van deze tournee en bijbehorende (erg duistere) plaat betekent niet voor niets: “Denk eraan dat de dood om het hoekje kijkt”, of “Catch the day / Leef nu of nooit / YOLO…"
Zo’n anderhalf jaar geleden werd de driekoppige draak een beetje onthoofd door het plotse overlijden van Andrew Fletcher, de man in de heerlijk duistere synth-schaduw van Depeche Mode. Dat resulteerde in een vijftiende studioplaat die met sombere songs en een gebrek aan memorabele toetsenmelodietjes enigszins aan het grote publiek zal passeren. De uitverkochte show in “het Paleis” kreeg dan ook een zware en industriële aanvang met een half uurtje snoeiharde Charlotte Dewitte-achtige techno. Een mooi opwarmertje voor wie intekent op de jaarlijkse KNTXT-feestnacht zes dagen later in Gent. Als de vier heren even later onder statische floor- en skylights en met veel mechanisch klinkende drums de twee meest toegankelijke songs uit het nieuwe album aangrijpen (My Cosmos Is Mine – Wagging Tongue) - Dave Gahan die met de kenmerkend diepe stem doorheen de zaal galmt: “Don’t play with my world / Don’t mess with my mind” - dan weet je dat er toch weer iets staat te gebeuren.
En dat deed het dus ook. Zo’n tweeënhalf uur, drieëntwintig tracks lang. Weliswaar netjes met dezelfde volgorde, flair en grandeur van de show in Dublin voorheen of de show in Amsterdam twee dagen later, maar wel met ontzettend veel energie en overgave. Een allerlaatste twijfel bekroop ons nog, toen Dave Gahan zich bij het begin van de show weer even pijnlijk wankel van toonhoogte vergiste tijdens It’s No Good (het haperen van in-earmonitor, stembekrachtiger of -banden?), maar dat moet zowat de enige smet geweest zijn op een onvergetelijk eighties-, nineties- en nilliesfeest.
Een feest waarbij de vele hits van Depeche Mode nog een extra psychedelische synthintro kregen om bij te rijpen of vooral ook de stevig aangemepte percussiedrums van Christian Eigner voor een knallende live meerwaarde zorgden. Als zijnde In Your Room, I Feel You, een onverwacht stevig John The Revelator of bisser Personal Jesus. Maar de echt grote verrassingen waren misschien wel het broze, akoestische Martin L Gore-moment van piano en zang bij een fantastisch uitgeklede versie van Strangelove en Heaven. Mogen we zeggen dat de rechterhand in feite een betere en vastere stem heeft dan de donkere frontdemon zelf?
En daarmee lagen alle ballen een halve meter voor de goal. Stripped, Enjoy The Silence, Behind The Wheel (met ode aan Andrew Fletcher), Precious (opvallend hoe toen nog een “Angel with silver wings / should not know suffering” had en anno 2023 “You should just watch another angel die”) en bijna alle andere knallers duwden het publiek richting uitzinnigheid.
Als lekker voorgeprogrammeerd toemaatje gooide Depeche Mode nog een klein half uur bisnummers in de groep: vier songs die niet als dessertje kwamen, maar de Memento Mori-show zelfs nog meer oppompten. Te beginnen met een broederlijk omarmend en akoestisch Condemnation tot een verrassend en oprecht Never Let Me Down Again en de lang uitzinderende Personal Jesus. Hitmachine? Zeker en vast. Maar vol overgave, force majeure en een show die overdonderde, maar ook de focus voldoende op muzikanten en podiumdynamiek legde. Concert van de hoogste klasse.
