Depardieu chante Barbara - Coup de théâtre

Theatre Sebastopol, 19 april 2023

Iets meer dan een kwarteeuw geleden overleed Barbara. Ze werd voor eeuwig de fragiele nachtegaal met de kristallen stem. Het is ook alweer zeven jaar geleden dat David Bowie, Prince, Leonard Cohen en George Michael in het bovenmaanse gingen zingen en Barbara’s vriend en de beste acteur van de Verenigde Arabische Emiraten het album ‘Depardieu chante Barbara’ uitbracht. Om de ietwat morbide geestesgesteldheid af te schudden, beelden we ons in dat Barbara, met de verre Oekraïense voorouders in gedachten, naar die foto van Depardieu met Poetin kijkt en vraagt: “Had je niet wat harder kunnen knijpen?”

Na lange concertreeksen in Parijs in 2017 en 2018 – kwestie van met de brommer op je werk te geraken – en een handvol concerten op verplaatsing in ’19, ’20 en ’22, is er eindelijk weer kans om de imposante acteur op de bühne te zien. En waar kan dat – de hoofdstad van de hexagoon daar gelaten – beter dan in het pluche van het wel zeer scharlaken Théâtre Sébastopol in de hoofdstad van Ch’Nord, waar je meestal sneller staat dan in onze eigen zalen?

Een concertzaal betreden door een haag politiemensen, dat was een primeur. Een amalgaam van collectieven, partijen en liga's versperde de reguliere ingang van de zaal uit protest tegen het concert, omdat Depardieu beschuldigd wordt – evenwel zonder dat er klacht neergelegd is – van seksueel wangedrag. Voor alle duidelijkheid: wij gaan uit van het rechtsbeginsel dat “vermoeden van onschuld” heet. Verder zijn wij uiteraard tegen elke vorm van geweld, al bekruipt ons toch soms de neiging om die onverlaten die tijdens een voorstelling een halve zaal met de smartphone verlichten om een onscherpe bewogen foto te nemen, die telefoon suppositoirgewijs op te steken.

Met een vertraging van drie kwartier konden de twee Gérards eindelijk het podium betreden; Gérard Daguerre, lange tijd begeleider van Barbara, bochelde zich als een quasi Quasimodo over de piano, terwijl Gérard Depardieu het imposante postuur op een barstoel posteerde, gevangen in de zeer sobere belichting. Na een korte allusie op het protest (“C’est l’ignorance”) en een paar citaten van Barbara, keek Depardieu terug in de tijd met Mémoire, Mémoire en Mon Enfance. Meer dan Barbara gaf Depardieu de teksten alle tijd om te resoneren, een gevoel dat we ook bij Drouot kregen. Depardieu haalde soms wonderlijk hoge noten voor een vijfenzeventigjarige, maar huppelde niet de toonladders op en af zoals Barbara dat deed. Het was ons nog nooit zo opgevallen dat Barbara eerder getoonzette verhalen zong dan liedjes met strofes en een refrein.

Soms koos Depardieu voor een gedragen parlando, zoals bij het begin van Marienbad, soms voor een voordracht met contrasten zoals bij Le Soleil Noir. Het melodische van L’Aigle Noir kwam zeer melancholisch naar voor, Nantes werd een heel verhaal, Perlimpinpin een protestsong; de pathetiek van Mal de Vivre, Dis,Quand Reviendras-tu of Ma Plus Belle Histoire d’Amour kwam misschien iets te veel op de voorgrond. De selectie citaten, die tussen de songs verweven werden, gaven een inkijk in de gevoelens en ideeën van Barbara, al kan het natuurlijk niet anders dan enige hilariteit opleveren, als Depardieu kwansuis zegt: “Je ne suis pas une grande dame de la chanson”.

Een groot acteur laat niet merken dat hij acteert. Hoewel het concert sober en eerder statisch was, waren een paar handbewegingen of een grimas vaak genoeg om sterke emoties over te brengen of uit te beelden. De live plaat, die van deze tournee verscheen, geeft een indruk, maar mist de finesse en de emotie van het concert en geeft zelfs niet de vocale prestaties van Depardieu ten beste weer. Misschien werden we door de acteur bij de neus genomen, als we ons lieten meeslepen in dit prachtige eerbetoon, maar daar dient de bühne nu eenmaal voor. Na Göttingen en enige bisnummer Une Petite Cantate nam Gérard Daguerre het partiturenboek van de piano en daarop zagen we een glimlachende Barbara een snelle blik werpen op een ontroerd publiek.