Deerhoof - Tuinkers

Nosta, 31 augustus 2017

Indien je niet vertrouwd bent met Deerhoof, zal hoger vermelde titel je misschien de wenkbrauwen doen fronsen. Maar wie dit gezelschap een beetje kent, stelt zich daar ongetwijfeld geen vragen bij.

Deerhoof - Tuinkers

Helemaal zonder woorden – de “Nog één of twee?” van guitarist Rodrigo Fuentealba net voor het laatste nummer (het tijdsschema, ziet u?) niet meegerekend – was hoe Manngold het deed. Maar die slagen er dan ook in om met enkel muziek veel te zeggen. Want vanaf het moment dat bassist Bruno Coussée de Boogie inzette, stonden de zenuwen op scherp.

En dat hielden ze moeiteloos de hele set vol. Of het nu het zompige DEMT was, dan wel het pittige, punky Stunde Null, er was geen ontkomen aan de nekspiertestende riffs en allesverpletterende, dubbele drumsalvo’s. En dan minimaliseren we nog - helemaal onterecht - de synthinbreng van Kwinten Mordijck. Niet voor niets stond zowat de hele hoofdact in het publiek mee te kijken naar dit schouwspel; een dienst die ook het voorprogramma later aan de headliner zou bewijzen. Manngold blijft uniek en onweerstaanbaar. Dat ze nog eeuwen mogen rocken.

Deerhoof doet het dus wel met teksten, al is dat bij hen een sterk rekbaar begrip. Het Japanglish van marionettenpoppetje Satomi Matsuzaki is bijzonder grappig en aanstekelijk om aan te horen, maar ook grotendeels onverstaanbaar. Gelukkig voorzag stichtend lid Greg Saunier het publiek van de nodige, amusante achtergrondinformatie omtrent de armzalige hoeveelheid Nederlands - “Tuinkers”, dus - die hij machtig was of het verhaal achter Twin Killers, dat op dat moment al lang achter ons lag, maar door één of andere kortsluiting (“Twin” klinkt enigszins als “tuin”) in het hoofd van de maffe drummer plots boven water kwam. Het zorgde voor enige ontspanning tijdens de typisch stuiterende, onnavolgbare noisepop van dit viertal.

Zoals steeds zorgde Satomi voor de nodige turnoefeningen, toen ze bijvoorbeeld in There’s That Grin even de bas overliet aan haar gitaarteisterende kompanen, die op hun beurt nu eens ongewoon rustig hun instrument beroerden om het volgende moment je oren te geselen met allesdoordringende feedback.

Misschien is het omdat wij de noisepop van dit kwartet stilaan gewend raken, maar naarmate Deerhoof meer albums maakt, lijken zij steeds meer de noise in de muziek achterwege te laten. Niet dat Deerhoof ooit de weg van Red Hot Chili Peppers zal opgaan om helemaal met de billen bloot te staan, maar de evolutie van de laatste platen (ook het binnenkort te verschijnen ‘Mountain Moves’) neigt toch richting mainstream. Maar we nemen het hen verre van kwalijk. Ze bleven immers ook hier je reactievermogen tot het uiterste drijven en plukten daarbij met genoegen uit de inmiddels rijk gevulde catalogus.

En in Nosta werd daar bijzonder enthousiast op gereageerd. Dat had waarschijnlijk te maken met het aantal Hollanders, dat naar het Brabantse dorpje was afgezakt, want zij bleven nog lang na het einde van de show gillen en joelen. Het droeg enkel maar bij tot de sfeer, die helemaal overkookte met het olijke bisnummer Basket Ball Get Your Groove Back waarbij de “Rebound Ready” met plezier vanuit de zaal werd beantwoord met een luid “Okay”, inclusief het YMCA-gewijs uitbeelden van de letters.

Tussendoor moest blauwe vogel en gitarist Ed Rodriguez nog even een snaar vervangen, maar zelfs dat haalde de rotvaart niet uit deze wervelende show, die op twintig nummers werd afgeklokt. Of iemand Saunier ooit heeft uitgelegd wat tuinkers nu precies is – hij wist wel dat het een groente was – is niet helemaal duidelijk, maar dat het goed was voor de nodige energie, dat hoeft geen betoog.

1 september 2017
Patrick Van Gestel