Deep Purple - Genietbare nostalgie
Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 22 november 2009
Wat moet je ermee, met die groepen die al dik twintig jaar niet zo heel veel meer betekenen maar die een onmiskenbare stempel hebben gedrukt op de muziekgeschiedenis? Live blijft het nogal eens steken bij enkele originele leden die aangevuld met een paar marionetten de hits amechtig proberen naspelen. Soms blazen kranige gepensioneerden echter het jonge grut met verve van het podium. Het zou ons dus benieuwen wat Deep Purple nog te vertellen had.
Maar eerst was het aan The Vipers. Wij wilden dit Gentse balorkest al eerder aan het werk zien, maar bij de meeste bierfeesten en pensenkermissen waar zij speelden raakten wij om diverse redenen niet tot bij het podium. Blij toe, want de clichématige covers die de groep er doorjaste staken al snel tegen. De vestimentair andersgeoriënteerde drummer mepte er frequent naast en qua arrangement werd er niks toegevoegd aan de nummers, integendeel. De hoofdact hoefde alleszins niet te vrezen dat zij door het voorprogramma naar huis zouden gespeeld worden.
Deep Purple opende met Highway Star, één van onze absolute favorieten. De geluidsman scheen echter niet volledig zeker te zijn of hij Ian Gillans stem wel vooraan in de mix moest steken, want hier en daar bleef er al eens een noot haperen. Recentere songs als Things I Never Said of Rapture Of The Deep leken veel beter te lukken. En na de nodige opwarmers - waaronder Maybe I'm A Leo - kwam het vocaal allemaal wel in orde. Het publiek lustte er - wellicht om nostalgische redenen - wel pap van.
Steve Morse en Don Airey, die Ritchie Blackmore en Jon Lord al enkele jaren vervangen, maakten een goeie beurt. Beiden hebben voldoende ervaring met vedetten en grote podia en beheersen hun instrumenten ruim voldoende om al eens een variatietje te verzinnen op de solo's van klassiekers als Strange Kind of Woman of Fireball. Niet dat er vernieuwende dingen gebeurden, maar de groep leek er toch best plezier in te hebben. Roger Glover glimlachte continu en Ian Paice mepte op de vellen van zijn imposante kit dat het een lieve lust is.
Op de schermen naast het podium werden af en toe foto's geprojecteerd van de groep in hun jonge jaren, maar het werd geen "greatest hits"-setlist. Minder bekende songs als Wring That Neck of Contact Lost vonden moeiteloos hun plaatsje tussen meezingers als Space Truckin' of setsluiter Smoke on the Water. Gebist werd er met Hush en Black Night - menigeen floot het nog na op weg naar buiten.
Wij zagen drie van de vijf leden van de meest succesvolle bezetting van Deep Purple en twee door de wol geverfde "gastmuzikanten", al draaien zij al de nodige jaren mee in het circus. Wij misten de scherpe kantjes van de vroegere platen en optredens: het klonk allemaal wat te gestroomlijnd. Een gevarieerde setlist en een goede sfeer zorgden desalniettemin voor een erg genietbaar optreden - maar ook niet zo heel veel meer dan dat.