Death From Above 1979 - Ronde twee

Ancienne Belgique, Brussel, 3 maart 2015

Terwijl ze in de Botanique het stof dat uit de boxen vloog nog steeds aan het opkuisen zijn, stonden Sebastian Grainger en Jesse F. Keeler voor een tweede maal in ons land. Dit keer was het oord van verderf de Ancienne Belgique. Een grotere locatie, een groter publiek en grote verwachtingen. Al zijn verwachtingen ziektes, die ons meestal teleurstellen.

‘The Physical World’ was de plaat van de grote, lang verwachte comeback van DFA 1979. Eentje die in een nostalgische waas overal goed ontvangen werd, maar uiteindelijk in geen enkel eindejaarslijstje terug te vinden was. Vergeten? Of gewoon niet goed genoeg bevonden? Meestal heeft het ene met het andere te maken. De poppy, meer radiovriendelijke weg, die het duo inslaat, is blijkbaar niet bij elke fan in goede aarde gevallen. Maar een feestje bouwen zou er wel nog inzitten, zeker?

Het was dan ook bij de oudere nummers dat de meeste vuisten de lucht ingingen. Ons hart miste een slag toen de begintoon van Turn It Out begon, en ook na Go Home, Get Down en Going Steady moesten we onze bril terug goed op de neus positioneren. Little Girl was zelfs het hoogtepunt van de avond waarbij alle hoofden synchroon op en neer gingen. Ook het samenspel van de twee was soms om vingers en duimen van af te likken, al sloegen ze af en toe wel de bal serieus mis.

Grainger was niet echt in goede doen. Eerst en vooral hadden ze te maken met een geluidsman die stond te slapen. De drums stonden luid genoeg om onze vullingen te doen trillen. En de bas, die stond zoals gewoonlijk weer niet luid genoeg. Als je er dan als drummer af en toe naast zit en zelfs moeite hebt om het snelle tempo van bijvoorbeeld Cheap Talk of Dead Womb aan te houden terwijl je zingt, heb je dat als aandachtig publiek natuurlijk direct gehoord. Het optreden kreeg dus bij momenten de stempels rommelig en chaotisch mee. En dat hebben we op het einde niet uitgewist gekregen.

Toch blijft het indrukwekkend wat een oorverdovend geluid ze uit die twee instrumenten kunnen halen. Tijdens bisnummer Pull Out werd de basgitaar eigenhandig de nek omgewrongen. En meezingen kon ook al tijdens Romantic Rights en vooral Trainwreck 1979. Is dat poppy radionummer dan toch nog ergens goed voor!

Al loopt Royal Blood op dit moment met veel prijzen weg, aanwezigen zullen gerust bevestigen dat ze de mosterd gehaald hebben bij deze meesters. En dat al ruim tien jaar eerder! Het touren lijkt niet in de koude kleren te kruipen, al lijken ze gelukkig nog steeds goed overeen te komen. Dat is uiteindelijk het belangrijkste. Voor festivalorganisatoren willen we toch één tip geven: laat dit duo deze zomer even op adem komen. Wij Belgen hebben ondertussen al tweemaal de kans gehad ze te zien. En dat zal moeten volstaan. Overdaad schaadt, zowel voor het publiek als voor de band zelf. Dat hadden ze tien jaar geleden trouwens zelf ook al aangegeven.