Death Angel, Sacred Reich - The world is full of thrash
Zappa, 27 oktober 2023
Voor ontkenners een leugen, voor de brede maatschappij een leugen, voor de believers een deugd (en voor het publiek in Kavka Zappa ook). Alleen hebben we het in dat laatste geval over iets anders: namelijk over een nog steeds immens populair muziekgenre dat speedpunk en heavy metal vermengt tot een energieke en stevige melodieuze gitaarcocktail. Of hoe de fuck-you-middelvinger van de punk tegelijk gebruikt wordt met de andere drie langste rechterhandvingers voor flitsende gitaarakkoorden.
En op een herfstige oktoberavond kregen ze in Kavka Zappa stevige Amerikaanse vaandeldragers binnen dat genre over de vloer (het Spaanse voorprogramma Angelus Apatrida even buiten beschouwing gelaten): Sacred “Surf Nicaragua” Reich en de US-Philippino legende Death Angel. Voor de niet-kenners: niet de Madonna of Michael Jackson, maar toch wel de Queen en Bowie van de nineties-thrashbands. Twee van de “big ten” van de befaamde San Fransisco Bay Area scene. Trouwens, ook deze avond kende een Jackson-Heal The World-moment dankzij de preek van Sacred-frontman Phil Rind: verbeter de wereld, begin bij jezelf – als intro van het scherpe Manifest Reality.
In elk geval was de allereerste avond van de Europese 'Night Of The Living Thrash'-tour en ook de eerste keer dat beide bands het podium deelden in hun lange historie, er eentje om duimen en vingers bij af te likken. En dat kunnen zo’n achthonderd pikzwarte Kreator-, Exodus-, Pantera- of Sepultura-T-shirts grif beamen. De reden waarom Death Angel plots qua tijdsschema over Sacred Reich wipte, is nog steeds onduidelijk. De meeste van de internationale fans kwamen duidelijk voor de eerste, wat het voor Rind en co iets moeilijker maakte om de menigte uit zijn hand te laten snoepen. Op zich niet problematisch, want beide bands zijn echt honderd procent aan elkaar gewaagd.
Death Angel ging voor een knalshow van zo’n zeventig minuten met enkele korte instrumentale breaks, maar ook met een prima groeicurve. Het eerste ruime kwartier bracht langere en tragere nummers als Victims Cry of het marcherende Voracious Souls. Songs die met vijf minuten permanent muteren in structuur, ritmiek en intensiteit zonder de rode draad te lossen – een staaltje van technisch vernuft en songwriterschap waar de band zonder twijfel in uitblinkt. Even later ging het ritme de hoogte in met klassiekers als Mistress Of Pain of Aggressor, songs waarbij de typische hakkende heavy metalstructuren en het gekrijs van frontman Mark Osegueda opzij zetten voor een razende en furieuze speedpunkvariant. Power and glory. We noteerden verder een knallend 3rd Floor met surfgitaren als opener, een enigszins grappig en zelfs funky tussendoortje I’m Bored en natuurlijk de upper-afsluiter Thrown To The Wolves, waarbij het van nature nogal statische publiek plots in vuur en vlam stond met pogo-dive-bang-toestanden. Tot grote vreugde van goedlachs bassist Damien Sisson.
Sacred Reich teert meer op die speedpunk- en mokerstructuren en minder op heavy metal-technisch vernuft (hoewel we de flitssolo’s van Wiley Arnett niet durven minimaliseren). Maar de relatieve nieuwkomer Divide And Conquer bewees toch dat het vooral gaat om skateboardsnelheid en -intensiteit en zwaar hoofdgewieg – of feller. En je kan je natuurlijk geen Saced Reich-show inbeelden zonder all time classics als Ignorance Is Bliss (toch ook uitgesmeerd over zes afwisselende en felle powerminuten), Who’s To Blame of The American Way. Ondanks die snelle mokersongs en hakkende wipstructuren, is het toch vooral de warme, soms bijna poppy en profetische zang van de goedlachse Phil Rind die een live show van deze band zijn karakter geeft. Of die bom van Surf Nicaragua dan, zowat dé nineties-thrash-klassieker die iedereen tot furieus en ongecontroleerd gedrag dwingt en dwong.
En zo, beste lezer, durven wij ons lang epistel afsluiten met de gewaagde woorden dat dit avondje termen als “onvergetelijk” of “groots” verdient, als je het hebt over nineties-San Fransisco-thrash-muziek (en bijvoorbeeld ook bandjes als Metallica of Megadeth). The world is full of thrash.
