Dead Can Dance - Onnavolgbaar

Stadsschouwburg Antwerpen, 20 april 2022

Wanneer Dead Can Dance aankondigt dat ze opnieuw in Europa gaan touren, zitten wij al bijna op het puntje van onze stoel in de desbetreffende theaterzaal. Omwille van omstandigheden - u weet wel - werden de concerten in Antwerpen, initieel op 10 en 11 maart 2021 voorzien, een jaartje uitgesteld. De honger was bijgevolg groot, zowel bij de groep als bij het publiek. En we werden allerminst teleurgesteld.

Wij hadden de eer en het genoegen om het tweede concert op rij in de Stadsschouwburg te mogen meemaken. Gelukkig hadden we ook een mooie plaats in de zaal kunnen bemachtigen, waardoor we een ideaal zicht op de podiumverrichtingen hadden. De Schotse singer-songwriter Astrid Williamson speelt niet alleen piano bij Dead Can Dance, maar verzorgt ook met regelmaat het voorprogramma tijdens de tournees. Ze bracht reeds een pak albums uit in de laatste decennia, waaruit ze ons woensdag enkele (overwegend rustige) nummers voorstelde. Een fraaie smaakmaker.

Als Williamson in Antwerpen nog op een beleefd applaus mocht rekenen van het gewoontegetrouw eclectische publiek, dan werd de hoofdact van bij aanvang uitbundig begroet en toegejuicht tussen de nummers in. Van enige vorm van bindteksten ontbrak overigens elk spoor. Slechts helemaal op het einde van het optreden introduceerde zanger Brendan Perry de vijfkoppige begeleidingsband. Het was evenwel de andere spilfiguur van Dead Can Dance, zangeres en muse Lisa Gerrard, die als eerste het buitengewone stemgeluid mocht laten weerklinken in de Stadsschouwburg. En dit in het knap opgebouwde Yulunga (Spirit Dance), een track uit het album ‘Into The Labyrinth’ (1993) waaraan geleidelijk meer percussie en drums werden toegevoegd. We waren meteen in de ban!

In een paar andere nummers uit dat album, het onweerstaanbare The Ubiquitous Mr. Lovegrove en een betoverend The Carnival Is Over, mocht Perry dan weer de vocale kwaliteiten demonstreren. Dat deed hij bijvoorbeeld ook op Black Sun (uit ‘Aion’, 1990) en in het kippenvel veroorzakende In Power We Entrust The Love Advocated (1984), het oudste nummer op de setlist.

De afwisseling tussen beide prachtstemmen is en blijft één van de troeven van dit Brits-Australische duo, evenals de rijk geschakeerde muziek, die zowel oosterse invloeden bevat als elementen put uit folk, darkwave, neo-klassiek, middeleeuwse en tribale muziek. In Antwerpen kregen we het zowat allemaal te horen - even vermelden overigens dat de akoestiek schitterend was - ook al omdat de groep geen nieuwe plaat kwam promoten en dus voor een ‘best of’-set opteerde.

Bijgevolg was het genieten geblazen voor de talrijk opgekomen fans en noteerden we weinig of geen inzinkingen tijdens dit optreden. We lieten ons in vervoering brengen door de door Perry gezongen melancholische pareltjes uit het comebackalbum ‘Anastasis’ (2012), Amnesia en Opium. Maar net zo goed werden we andermaal weggeblazen door de verbluffende vocale prestatie van Gerrard, onder andere in het bezwerende Mesmerism en Avatar, twee tracks uit ‘Spleen And Ideal’ (1985), het album waarmee wij Dead Can Dance ooit leerden kennen.

Andere hoogtepunten, vraagt u? Zonder enige twijfel de klepper Cantara (uit ‘Within The Realm Of A Dying Sun’, 1987), het sacrale Sanvean (uit ‘Toward The Within’, 1994) en een onwaarschijnlijk meeslepend Bylar. En, om in absolute schoonheid te eindigen, het magistrale The Host Of Seraphim natuurlijk (uit ‘The Serpent’s Egg’, 1988).

Iedereen tevreden, een staande ovatie en nog enkele dubbel en dik verdiende bisnummers waren het gevolg. Om te beginnen een prachtige versie van Children Of The Sun, vervolgens de rustige traditional The Wind That Shakes The Barley en tot slot een machtig Severance. Dead Can Dance kwam, zag en overwon in hun unieke en onnavolgbare stijl.