De Staat - Neerlands hoop in schrale dagen
Petrol, Antwerpen, 19 maart 2009
De Staat rukt verder op. In Nederland is het debuutalbum ‘Wait for Evolution’ onthaald als een godsgeschenk. Met een avontuurlijke mix van rootsrock en experiment weet de band elk publiek te overtuigen. Nu moet ook het buitenland eraan geloven. “Zijn wij een beetje bekend hier in België?”, vraagt voorman Torre Florim vol verwachting voor hij in Petrol het podium op moet. Dat nog niet, maar het lijkt slechts een kwestie van tijd.
Florim knutselt graag in zijn eentje aan muziek. Pas na het voltooien van ‘Wait for Evolution' verzamelde hij een band rond zich. Dat die muzikanten de plaat niet hebben zien groeien, zou een nadeel kunnen zijn. Maar in Antwerpen kregen we hoe dan ook een doorwinterde band te zien, die zich professioneel en zelfzeker overgaf aan de muziek.
Kan zo’n band de gelaagde sound van het album dan wel evenaren? Een logische vraag die we met een luid en volmondig ja kunnen antwoorden. De Staat kan rekenen op ijzersterk songmateriaal en brengt die nummers met verve. Grofkorrelig en fijnzinnig tegelijk. Bovendien komt de band moeiteloos los van de studioversies. Zo deed het begin van Kill The Man zowaar denken aan Battles en werd My Blind Baby voorzien van een streepje reggae. Een glansrol was daarbij weggelegd voor Tim van Delft en zijn beenharde, polyritmische drumpartijen.
Rondom de kern van de nummers werden vaak gigantische gitaarmuren opgetrokken. De donkere kant van het album kwam daardoor veel beter tot zijn recht. Tijdens Meet the Devil werden we getrakteerd op helse uitbarstingen, terwijl we tussen de gemillimeterde breaks een engelenkoor meenden te horen. Zo goed zijn de leden van De Staat dus op elkaar ingespeeld.
Naast al dat infernale geweld, werd er ook gedanst. Op het aanstekelijke The Fantastic Jouney Of The Underground Man bijvoorbeeld. De setlist was perfect opgebouwd en sprong met een groeiende intensiteit van het ene naar het andere hoogtepunt. Aan het sublieme, tegendraadse I Am Here To Lose Control werd een korte feedbackcoda toegevoegd, die de stomende vaart er even uithaalde. Gelukkig sloeg De Staat genadeloos terug met afsluiter Wait for Evolution.
De Staat klonk niet alleen geweldig, de vijf verschillende karakters in de band – gaande van excentriek tot ascetisch – maakten het optreden ook visueel aantrekkelijk. Torre Florim bestuurde De Staat met toewijding en charisma, met precisie en gevoel voor humor. De Nederlandse muziekscene heeft misschien weinig internationale uitstraling, maar dat geldt niet voor De Staat. Integendeel, wat deze band verdient, is een grootse toekomst. Te beginnen met een plaatsje op de affiche van Pukkelpop.