De Post - Muzikale spreidstand

CC De Herbakker, Eeklo, 30 november 2014

Op de avond dat wij een van onze jeugdhelden verloren, was een avondje Nederlandstalige pop- en rockmuziek misschien wel de beste pijnstiller. Voor die avond zorgde De Post, de groep waar Koen De Graeve eerder dit jaar ‘Naar Frankrijk’ mee uitbracht.

De Graeve nam zich bij aanvang voor om het optreden te spelen voor Luc De Vos en luid genoeg opdat hij het tot boven zou horen. En zo geschiedde. We werden meegenomen op een tocht doorheen het repertoire van De Post. Eén album, maar toch een zo breed en verscheiden geluid. De Graeve wist zich bovendien goed omringd door muzikale zielsverwanten en vrienden, goed voor twaalf muzikanten op het podium.

De nummers van De Post lieten zich dus niet op een genre vastpinnen. Al zeer vroeg in het optreden werd die muzikale spreidstand erg duidelijk. In We Doen Het Langzaam, een nummer over seks jawel, wisselde de groep, ondanks de funky ondertoon, een drietal keer van tempo en sfeer zonder daarbij de mist in te gaan.

Funk is echter een vaak terugkomende stijl in de nummers van De Post. In het sexy en diep gezongen  -denk Barry White - Slome Willy kregen de blazers een glansrol. Origineel dreef dan weer op de catchy bas en drums.

Twijfel Met De Beste Mee was pure, Nederlandstalige poprock met een breed en mooi uitgebalanceerd arrangement waarbij alle muzikanten meer dan hun werk hadden.

Ook de ballads en gevoelige nummers waren meeslepend en pakkend. Wandel Aan Je Zij was op dat vlak de absolute topper. Het nummer dat over De Graeves 7 jaar geleden overleden moeder gaat was gevoelig en sober, maar ontbolsterde toch helemaal tot een emotionele rollercoaster.

Voor zijn vader, die hem muziek leerde spelen, had De Graeve ook een mooi nummer in petto. Oh Pijn kabbelde in het begin rustig voort, maar bouwde gelijdelijk op naar een mokerslag van een climax. In hetzelfde genre van lieflijke nummers pasten ook het troostliedje voor zijn dochters Er Is Alleen Dit en het meeslepende bisnummer Ontario Baby.

Als laatste bis kregen we het onvermijdelijke, maar erg aanstekelijke Popmuziek. Een nummer dat onbegrijpelijk onder de radar bleef. De zaal veranderde even in een disco uit de jaren zeventig. Het nummer werd lang uitgesponnen en opzwepend gebracht.

Koen De Graeve stond er als frontman. Hij was gevat in de bindteksten en dankbaar. Zangtechnisch was het er niet altijd helemaal op, in de hoogte vaak nogal wankel, maar aan inleving en gevoel was er geenszins een gebrek.

De Post is een groep die veel richtingen uitgaat en dat goed doet. Met liedjes over de dingen des levens en zijn kleine kantjes. Zoals het leven gaat. En zoals Vos het ook zo goed kon.