De Portables - De postrock voorbij

Ancienne Belgique, Brussel, 15 april 2009

“Postrock is rockgeoriënteerde kunstmuziek die zich kenmerkt door af te wijken van de traditionele structuren van de populaire muziek (bv. het strofe-refreinprincipe), maar wel gericht is op grote dynamische verschillen en langdurige geluidsstructuren.” Voilà! Nu hoeft u het alvast niet meer op te zoeken. Het Still/Off-label heeft iets met postrock zoals deze mooi gevulde avond moest aantonen. Zelf worden we niet altijd even warm van het genre. Maar de portables zijn de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Zij zijn, wat ons betreft, de overtreffende trap, schaamteloze klasse of - zoals dat ooit simpelweg heette  - gewoon keigoed.

“Wij zijn de portables, wie zijd’hulder?” Alex Agnew vindt humor in muziek maar niks. Maar als het zo onweerstaanbaar wordt gebracht als deze jongens dat doen, laat de mening van Agnew ons Antarctisch koud. Laat ze dus maar zien tijdens This Time Of Year, de profielfoto’s van allen die zich voor dit concert op FaceBook of Last.fm als aanwezig hadden opgegeven en maak maar reclame voor “de portables collection” van de Converse AllStars. En die cover van Marco Borsato’s Rood heeft (ondanks de steekjes die de band liet vallen) menig rockliefhebber naar huis gestuurd met dat vermaledijde refrein op de lippen. Irony rules!

Ook muzikaal wisten de kwajongens trouwens te bekoren. Angela Vs. Neil zette de haren gegarandeerd overeind. John Terra was pakkend en paste waarschijnlijk nog het beste binnen de definitie van postrock. Al wat vooraf ging, werd met andere woorden moeiteloos weggespeeld. Kan iemand ons vertellen waar het volgende optreden zal plaats vinden?

Het Brusselse Babils had er nochtans even voordien voor gezorgd dat wij ons afvroegen of we er wel goed aan hadden gedaan om deze avond in de AB door te brengen. Met het volume op hemeltergend niveau en een bas die alle andere klanken als een zwart gat opzoog, was het voor ons onmogelijk om de set helemaal uit te zitten. De verschillen tussen de nummers leken ook miniem, waardoor ook de verveling onverbiddelijk toesloeg. Maar de aanwezige Brusselse fans slikten het allemaal als zoete koek. Waarschijnlijk zijn wij het dus die er niks van begrepen hebben.

Het openen van de avond was voorbehouden voor het Italiaanse Comfort. Dat deden ze met instrumentale werkjes, gedragen door synths en basgitaar. Af en toe (Florian, Shape) leverde dat mooie resultaten op, maar evengoed was het resultaat bij momenten kakafonisch gepiel en jazzy geneuzel.

Het was de avond van de portables. Zij bewezen dat er ook nog muzikaal leven is voorbij de postrock. En daar zijn wij heel erg blij om.